ပခန္းၾကီး & ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအ ေၾကာင္းသိမွတ္စရာမ်ား

ပခန္းၾကီး & ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအ
ေၾကာင္းသိမွတ္စရာမ်ား

>>> ပခန္းၾကီး ေက်ာင္း <<<
ပခုကၠဴ ေဒသ ပခန္းႀကီး နယ္ေျမ သည္ အလြန္က်ယ္ဝန္းၿပီး ဆရာခ်စ္စံဝင္းကေတာင္ ဒုုတိယပုုဂံလိုု႔ေတာင္ တင္စားေခၚေဝၚ ရေလာက္ေအာင္ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦး ေစတီပုုထိုုးမ်ားန႔ဲ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ ပခန္း ျပတုိက္ မွဴးႀကီး ဦးေဌးဝင္းေမာင္ ၏ မွတ္တမ္း အရ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္ အအံု ေပါင္း ၃၅၈ ခု ႏွင့္ နံရံ ေဆးေရး ပန္းခ်ီ ရွိ ေစတီ ေပါင္း ၈ဝ ေက်ာ္ ရွိသည္ ဟု သိရ ပါသည္။  ပခန္းႀကီး ေက်ာင္းေတာ္ကို မင္းမႈထမ္း၊ က်ီဝန္၊ သက္ေတာ္ရွည္ ႏွင့္ မွန္ကင္းဝန္ စသည့္ သုံးမည္ရ တံခါး ဦးဘိုးတုတ္က ၎၏ ဆရာ ေတာ္ ဦးဂုဏသီတင္းသုံးေနထိုင္ရန္ ၁၈၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္း ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေတာ္ေဆာက္လုပ္ရန္လိုအပ္ေသာ ကြၽန္း သစ္မ်ားကို မင္းတုန္းမင္း၏ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ျဖင့္ ဘုရင္ပိုင္အရာေတာ္သစ္ ကြင္းမ်ားမွ အလိုရွိသေလာက္ခုတ္ယူ ကာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ပခန္းႀကီးၿမိဳ႕သို႔ သယ္ယူေဆာက္လုပ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး အား ႏွစ္ႏွစ္ၾကာတည္ေဆာက္ကာ သစ္ဖိုး မပါ ေဆာက္လုပ္ခႏွင့္ သယ္ယူခ ကုန္က်ေငြမွာ ပဋိေလာမပဋိကၠမ သခ်ၤာနည္းအရ ''ကြမ္းသီးတစ္လုံး ဖိုး'' ဟု အမွတ္အသားျပဳကာ ၅၄၇၆၂ က်ပ္ ကုန္က်ခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။

''ေက်ာင္းတကာ ဦးဘိုးတုတ္ရဲ႕ ငယ္ဘဝက ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာေတာ့ ဆရာ ေတာ္ ဦးဂုဏေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေလွေပါင္းထိုင္အျဖစ္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳရာကေန သူ႕ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေလွသူႀကီး အျဖစ္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ပုဂံမင္း နဲ႔ လႊတ္တက္ မင္းတုန္းမင္းတို႔ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္ စစ္မက္ျဖစ္ပြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕တပည့္ပီပီ အတြက္ အခ်က္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေနာင္ အက်ဳိးရွိေစရန္ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး လႊတ္ တက္မင္းတုန္းမင္းကို စစ္ရိကၡာ အျဖစ္ေလွေရာကုန္ပါ ဆက္သအပ္ႏွံ လိုက္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုန္း မင္း နန္းတက္လာတဲ့အခါမွာ ဒီေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ီဝန္ရာထူး ခ်ီးျမႇင့္ ျခင္းခံခဲ့ရတာပါ'' ဟု ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီးအား အနီး ကပ္ေစာင့္ေရွာက္ ေနသူ အဘဦးထြန္းၾကည္က ရွင္းလင္းေျပာျပသည္။

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ရတနာပုံ ေခတ္လက္ရာအတိုင္း ဘုရားခန္း၊ ျပာသာဒ္ေဆာင္၊ စႏုေဆာင္၊ ေဆာင္မႀကီး၊ ေဘာဂေဆာင္၊ စႀကႍ ပတ္လမ္းတို႔ ဖြဲ႕စည္းပါဝင္သည္။

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ေျမာက္မွ ေတာင္ အနံ ၁၂ ပင္၊ အေရွ႕ အေနာက္ အလ်ား ၂၄ ပင္ရွိသည္။ ကြၽန္း တိုင္ေပါင္း ၂၅၄ တိုင္ျဖင့္ ေဆာက္ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ''တိုင္ ေပါင္းတြက္ေက်ာက္မ်က္ရြဲ'' ဟု တိုင္ အေရအတြက္ကို မွတ္သားၾကသည္။ တိုင္လုံးပတ္လည္မွာ ၆ ေပ ၄ လက္မ မွ ၇ ေပ ၂ လက္မ (၂ မီတာ) အထိ ရွိသည္။ တိုင္ထိပ္အဝမွာ လက္မ ၃ဝ (၇၆ စင္တီမီတာ)ခန္႔ရွိသည္။ အျမင့္ ဆုံးတိုင္သည္ ေပ ၉ဝ ရွိသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ သစ္ထူး သုံးမ်ဳိးပါရွိ သည္ဟု ေျပာ ဆိုၾကေသး သည္။ ၎တို႔မွာ သစ္ေျခာက္၊ သစ္ဘီလူး၊ သစ္ကြၽဲ တို႔ျဖစ္သည္။ ထုပ္ႏွင့္ေလ်ာက္မ်ားမွာ ထု ၈ လက္မ (၂ဝ စင္တီမီတာ ) ၊ ျဗက္ ၂ ေပ (၆ဝ စင္တီမီတာ) ရွိသည္။ ဤ ႀကီးမား ေသာ ထုပ္တန္း၊ ေလ်ာက္တန္းမ်ား ကို ကြၽန္းတိုင္ႀကီးမ်ားတြင္ လွ်ဳိေဖာက္ ကာတပ္ဆင္ထားၾကသည္။

အတန္းျမင့္မားေသာေနရာတြင္ တင္၍ လွ်ဳိေဖာက္ရေသာေၾကာင့္ ခက္ခဲစြာ ျပဳလုပ္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရ သည္။ တိုင္လုံးႀကီးမ်ား လုံးပတ္ႀကီး မားျခင္းႏွင့္ ထုပ္ေလ်ာက္ တို႔မွာ ျဗက္ႀကီးမားျခင္းေၾကာင့္ လက္ သမားဆရာတို႔ လုပ္ကိုင္ရသည္မွာ အလြန္ခက္ခဲ လွသည္ကို မွန္းဆႏိုင္ သည္။ ထိုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ရာတြင္ ဆင္မ်ားကို အသုံးျပဳခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေဆာက္စဥ္ ဆံုုးပါးသြားေသာ ဆင္ႀကီးကို ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ျမႈပ္ႏွံထားသည္ဟုု ေက်ာင္းေစာင့္ ဘၾကီးက ရွင္းျပပါတယ္။ ယခုအခါတြင္ ပခန္းႀကီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ေရွးေဟာင္း သုေတသန မွ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းထား သည္။

>>> ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး <<<<
.
ပခန္းႀကီး နယ္နိမိတ္ အတြင္း ရွိ ပခန္း ငယ္ရြာ တြင္ ႏွစ္ ဧက က်ယ္ဝန္း ေသာ ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီး တည္ရွိ ပါသည္။ ထို ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သည္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ တြင္ အႀကီး ဆံုးေသာ ကုန္းေဘာင္ ေခတ္ေႏွာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုုေတာ့ တိုုင္လံုုးေတြပဲက်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ပခန္းငယ္ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီး ကို မင္းတုန္း မင္း လက္ထက္ တြင္ ပခန္းၿမိဳ႕ အား အပိုင္စား ရရွိ သည့္ မင္းတုန္း မင္းႀကီး၏ ငယ္ ဆရာ ဦးဝိသုဒၶ တစ္ ျဖစ္လဲ ဦးရန္ေဝး မွ ၁၈၆၄ ခုႏွစ္ တြင္ သူ၏ ငယ္ ဆရာေတာ္ အား ရည္စူး ကာ ကြၽန္းသား ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ကို ပခန္းငယ္ ရြာ တြင္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္း ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိသုကာ ပညာရွင္ မွာ ပခန္းငယ္ ရြာမွ  ဦးသာႀကီး ျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းႀကီး ၿပီးစီးရန္ ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာျမင့္ သည္ဟုု သိရပါတယ္။
.
ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီး ၏ အျမင့္ မွာ ၇ဝ ေပ (၂၁ မီတာ) ခန္႔ ရွိသည္။ ကြၽန္း တိုင္ႀကီး မ်ားသည္ ေပ ၂ဝ မွ ေပ ၆ဝ (၆ မီတာ မွ ၁၈ မီတာ) ခန္႔ အထိ ျမင့္မား သည္။ တုိင္လံုး ပတ္ မွာ ၆ ေပ ၄ လက္မ မွ ၆ ေပ ၈ လက္မ (၂ မီတာ) အထိ ရွိသည္။ ဤ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တြင္ စာသင္ သား ရဟန္း သံဃာ ေတာ္ အပါး ၆ဝ ခန္႔ သီတင္း သံုး ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဦး ျပာသာဒ္၊ အေဆာင္မ ႏွင့္ ေဘာဂ ေဆာင္ ဟူ ၍ အဓိက အေဆာင္ ႀကီး သံုးခု ရွိခဲ့ သည္။ ေက်ာင္းဦး ျပာသာဒ္ တြင္ ပလႅင္ ေတာ္ တစ္ခု ပါရွိ ခဲ့သည္။ ျပာသာဒ္ ဘံု ျမႇင့္တင္ ထားသည္ ဟု ဆို သည္။ နံရံမ်ား ေပၚတြင္ သစ္သား ပန္းပု မ်ား ရွိခဲ့ၾက သည္။  အေဆာင္ မႀကီးမွာ သံုးဆင့္ လည္ေပၚ မိုး ျဖစ္ခဲ့ သည္။ ေျမျပင္ မွ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ၾကမ္းခင္း အထိ ၁ဝ ေပ (၃ မီတာ) ခန္႔ ျမင့္ သည္။  ၾကမ္းခင္း ပ်ဥ္ျပား ႀကီးမ်ား မွာ ထု တစ္လက္မ ခြဲ (၄ စင္တီမီတာ) ႏွင့္ ျဗက္ ၁၂ လက္မ (၃ဝ စင္တီမီတာ) ခန္႔ ရွိသည္။ ခါးပန္း တြင္ ဆြဲသည့္ သံမိႈ မယ္န ႀကီးမ်ား မွာ ၆ လက္မ (၁၅ စင္တီမီတာ)  ခန္႔ အဝန္း ရွိသည္။
.
ယေန႔ ေခတ္ ကာလ ၌ ရာသီဥတု ဒဏ္၊ လူတို႔ ဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီး ယိုယြင္း ေနၿပီး ေက်ာင္းႀကီး ၏ အေရွ႕ဘက္ တြင္ တစ္ခု၊ အေနာက္ ဘက္ တြင္ တစ္ခု၊ ေျမာက္ဘက္ တြင္ သံုးခု ႏွင့္ ေတာင္ဘက္ တြင္ သံုးခု ဟူ၍ အုတ္ေလွ ခါးႀကီး ရွစ္စင္း သာ ေတြ႕ျမင္ ႏုိင္ေတာ့ သည္။ တုိင္လံုးႀကီး တခ်ဳိ႕ လည္း ရွိေန ေသး သည္။ ေက်ာင္းေတာ္ ႀကီး သည္  ခ်င္းတြင္း ျမစ္ကမ္း နဖူး တြင္ တည္ရွိ ေသာေၾကာင့္ ေရလႊမ္း မိုးမႈ ဒဏ္ က အဓိက ပ်က္စီး ေစေသာ အေၾကာင္း အရင္း လည္း ျဖစ္သည္ဟုု ဆိုုၾကပါတယ္။ အခုုေတာ့ အခြံသာသာ သာက်န္ရိွေနေတာ့သည္။

(credit - မင္းထက္ေအာင္=မန္းကိုုယ္ပြား)
credit by all photo

Credit- ေရစႀကိဳသတင္း မီဒီယာ