ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႕၏ဝါဆုိလ

ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႕၏ဝါဆုိလ

၀ါဆုိလသည္ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔အတြက္ထူးျမတ္ေသာလျဖစ္၏။၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွာဘုရားအေလာင္း ေတာ္သည္နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတုိ႔ေတာင္းပန္မွဳေၾကာင့္မယ္ေတာ္၏၀မ္း၌ပဋိသေႏၶေနေတာ္မူခဲ႔၏။အုိနာေသေရးဒုကၡေဘးတုိ႔မွကင္းလြတ္ရာျဖစ္ေသာတရားထူးကုိရွာရန္ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔၏။ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးေနာက္ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးအမွဴးျပဳေသာနတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတုိ႔အားဓမၼစၾကာတရားဦးကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ႔၏။ထုိ႔ေၾကာင့္‘’သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ဓမၼစက္၊ ေဟာျမြက္လ၀ါဆုိ’’ဟုအဆုိရွိခဲ႔ေပသည္။ဘုရားရွင္၏ တပည့္သားသံဃာေတာ္မ်ားသည္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႔မွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾက၍ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို သင္ယူပုိ႔ခ် ေဟာျပျခင္း ပရိယတၱိ၊ ကုိယ္တုိင္က်င့္ပြါး အားထုတ္ျခင္း ပဋိပတၱိတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ၾက၏။ ထုိ႔အတူပင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ အေပါင္းတုိ႔သည္လည္း ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ႔ဂုဏ္ကုိ အာရုံ ျပဳကာ ဒါန သီလ ဘာ၀နာအလုပ္အားထုတ္လ်က္ကုသုိလ္တရားပြားမ်ားၾကရေပ၏။၀ါဆုိသကၤန္းကပ္လွဴဒါန္းဗုဒၶဘာသာ၀င္သူေတာ္စင္တုိ႔သည္အထူးသျဖင့္၀ါတြင္းကာလမွာပင္ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္ၾကျခင္း၊ဗုဒၶဂုဏ္ေတာ္မ်ားပြားမ်ားျခင္း၊ဆြမ္းေတာ္ပန္းေတာ္ ေရခ်မ္းေတာ္တုိ႔ျဖင့္ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကျခင္း၊ျမတ္စြာဘုရားပဌမဦးစြာေဟာၾကားေတာ္မူခဲ႔ေသာဓမၼစၾကာပါဠိေတာ္တုိ႔ကုိ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ၾကျခင္း၊သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔အားဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊တရားေတာ္မ်ားနာယူၾကျခင္း စေသာကုသုိလ္ေကာင္းမွဳမ်ဳိးစုံတုိ႔ကုိျပဳခြင့္ရၾကေပသည္။အထူးသျဖင့္၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾကေသာသံဃာေတာ္မ်ားကုိ ‘’သံသာရ၀ဋၬ ဒုကၡေတာ ေမာစနတၳာယ ဣမံ ၀ႆ၀ါသိကစီ၀ရံ သံဃႆ ေဒမ’’ -  တပည့္ေတာ္တုိ႔ သည္ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္ပါရျခင္း အက်ဳိးငွါ ဤ၀ါဆုိသကၤန္းကုိ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တုိ႔ အား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၾကပါကုန္၏၊ဟုရြတ္ဆုိကာလွဴဒါန္းၾကသည္။
၀ါဆုိသကၤန္းဟူသည္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ျဖစ္ေစ၊ ၀ါဆုိခါနီး ကာလမွာျဖစ္ေစ ေက်ာင္းတုိက္တစ္တုိက္ သုိ႔မဟုတ္ ေနရာ တေနရာ၌ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾကေသာ သံဃာမ်ားအား လွဴဒါန္းအပ္ေသာ သကၤန္းျဖစ္၏။ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ ဘုရားရွင္၏ အမိန္႔ေတာ္အရ ၀ါတြင္းသုံးလ မုိးကာလ၀ယ္ အရပ္ေဒသ အသီးသီးသုိ႔ ခရီးမသြားရေတာ့ဘဲ တေနရာတည္းမွာ သီတင္းသုံး၍ ပရိယတ္ ပဋိပတ္တရားမ်ားကုိ အားထုတ္ၾကရ၏။ ဤကဲ႔သုိ႔ အားထုတ္ၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအား မိမိတုိ႔ လွဴအပ္ေသာ သကၤန္းကုိ ၀တ္ရုံ သုံးစြဲကာ အားထုတ္နိဳင္ၾကပါေစဟူေသာ  ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လွဴဒါန္းၾကျခင္းျဖစ္၏။

သကၤန္းလွဴရက်ဳိးဖလကား
၀ါဆုိသကၤန္းလွဴဒါန္းရျခင္းသည္ ဘယ္လုိအက်ဳိးထူးမ်ား ရနိဳင္ပါသနည္းဟု ေမးၾကပါ၏။ အမွန္မွာ ၀ါဆုိသကၤန္းပဲျဖစ္ေစ ရုိးရုိးသကၤန္းပဲျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းၾကရျခင္းသည္ ထူးျမတ္ေသာ အက်ဳိးရွိေပ၏။ သကၤန္း သည္ အရဟတၱဓဇ - ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္မ်ား၏ ေအာင္လံ တံခြန္သဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္၏။ ပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ တရားထူးရကာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားပါလွ်င္ လူဘ၀ျဖင့္ ဆက္လက္ မတည္နိဳင္ပါ။ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ေနမွသာလွ်င္ ဆက္လက္အသက္ရွင္နိဳင္ပါ၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္စံရေတာ႔၏။ ရဟႏၱာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္စံရသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ ရဟႏၱာ၏ ျမင့္ျမတ္ေသာဂုဏ္ကုိ လူ၀တ္ေၾကာင္(လူ႔အ၀တ္)ကမထိန္းနိဳင္ေသာေၾကာင္႔သာျဖစ္ေပသည္။ 
ရဟႏၱာ၏ျမင႔္ျမတ္ေသာဂုဏ္ကုိထိန္းေပးနိဳင္ေသာအရဟတၱဓဇရဟန္းေတာ္တုိ႔၏ ေအာင္လံသဖြယ္ျဖစ္ ေသာ ျမတ္ေသာသကၤန္း၊ ထုိသကၤန္းကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လွဴဒါန္းၾကရျခင္းသည္ ထူးျမတ္ေသာ ေကာင္းေသာ အက်ဳိးကုိ ရရွိနိဳင္၏။ သကၤန္းဟူေသာ လွဴဘြယ္ပစၥည္းသည္ သာသနာေတာ္ႏွင့္ၾကဳံမွ လွဴခြင့္ ရေသာ ပစၥည္းျဖစ္။ သာသနာပ အခါကာလမ်ား၌လွဴခြင့္မရနိဳင္ပါ။ထုိ႔ေၾကာင့္၀ါဆုိသကၤန္းျဖစ္ေစ၊ကထိန္သကၤန္းျဖစ္ေစ၊ရုိးရုိးသကၤန္းပဲျဖစ္ေစ သာသနာေတာ္ၾကီးႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံရခုိက္လွဴဒါန္းထုိက္လွေပသည္။ 
သကၤန္းလွဴဒါန္းရက်ဳိးႏွင့္စပ္၍ ဓမၼပဒအ႒ကထာ၌လည္း တုိက္ရုိက္ျပဆုိထားပါေသးသည္ ‘’ဣတၳီနံ ဟိ စီ၀ရဒါနံ မဟာလတာ ပသာဓနဘေ႑န မတၳကံ ပေပၸါတိ၊ ပုရိသာနံ  ဣဒၶိမယ ပတၱစီ၀ေရနာတိ’’  -  သကၤန္းအလွဴသည္အမ်ဳိးသမီးမ်ားအတြက္မဟာလတာတန္ဆာအထူးကုိ၀တ္ဆင္သုံးစြဲရျခင္းျဖင့္ထူးျမတ္ေသာအက်ဳိးကုိရ၍အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္မူေနာက္ေနာင္သာသနာတြင္ဘုရားရွင္ကဧဟိဘိကၡဳ ေခၚဆုိလုိက္သည္ႏွင့္ ၀ါေတာ္ေျခာက္ဆယ္ရေသာ မဟာေထရ္ၾကီးကဲ႔သုိ႔ တန္ခုိးျဖင့္ျပီးေသာ သကၤန္းပရိကၡ ရာ စုံလင္စြာျဖင့္ အာသေ၀ါကုန္ခန္း ရဟန္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရေလ၏။ ဘုရားရွင္တုိ႔သည္ သကၤန္းလွဴခဲ႔ဘူး ေသာ ကုသုိလ္ရွင္မ်ားကုိသာ ဧဟိ ဘိကၡဳ ေခၚေတာ္မူၾက၏။ အမွန္မွာ မိမိသကၤန္းလွဴခဲ႔ေသာ ကုသုိလ္ထူး၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္သကၤန္းရွာေနစရာမလုိေတာ့ဘဲတန္ခုိးျဖင့္ျပီးေသာသကၤန္းကုိသာ၀တ္ရုံသုံးစြဲရေလ ေတာ့၏။

မဟာလတာတန္ဆာ
မဟာလတာတန္ဆာဟူသည္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၀တ္ဆင္ရေသာ အ၀တ္တန္ဆာတမ်ဳိးပင္ျဖစ္၏။ သကၤန္း လွဴခဲ႔ဘူးေသာ ဘုန္းကံရွိသူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသာ ၀တ္ဆင္သုံးစြဲနိဳင္၏။ ဗုဒၶေခတ္ကာလအခ်ိန္၌ ထုိတန္ဆာမ်ဳိး၀တ္ဆင္နိဳင္သူ သုံးဦးသာ ရွိ၏။

ထုိသုံးဦးမွာ

၁။ေက်ာင္းအမၾကီး၀ိသာခါ၊ 

၂။ဗႏၶဳလစစ္သူၾကီးကေတာ္မလႅိကာႏွင့္

၃။ဗာရာဏသီသူေဌးသမီးတုိ႔ျဖစ္၏။                                                                                                                                                                                                       

၀ိသာခါ၏ဖခင္ဓနဥၥယသူေဌးၾကီးသည္သမီးအတြက္မဟာလတာတန္ဆာအထူးကုိျပဳလုပ္ေစရာေရႊပန္းတိမ္သည္ ငါးရာတုိ႔ျဖင့္ ေလးလၾကာေအာင္ ျပဳလုပ္ရေလ၏။ ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ နီးျမန္းေသာ ေရႊစင္တစ္ေထာင္၊ ထုိေရႊစင္ႏွင့္ သင့္ ေလ်ာ္ေသာ ေငြ၊ ပတၱျမား၊ ပုလဲ၊ သႏၱာ၊ စိန္ စေသာ ပစၥည္းမ်ား ေပးရ၏။ အခ်ိန္အဆကုိေရတြက္ေသာ္စိန္ေလးကြမ္းစား၊သႏၱာသုံးဆယ္႔ႏွစ္ကြမ္းစား၊ ပတၱျမားသံုးဆယ္႔သုံးကြမ္းစားႏွင့္ အျခားအျခားေသာရတနာမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ျပဳျပင္စီရင္ထား၏။ပုိးခ်ည္၀ါခ်ည္တုိ႔ျဖင့္မေရာယွက္ ေရႊခ်ည္ ေငြခ်ည္သက္သက္ျဖင့္ သာ ျပဳလုပ္၏။ ထုိမဟာလတာတန္ဆာ ထိပ္တြင္တစ္ခုတည္းေသာ ေရႊဥေဒါင္းရုပ္ကုိ တပ္ဆင္ထား၏။ ဦးေခါင္း ဦးထိပ္မွ စြပ္၍ခ်လုိက္လွ်င္ ေျခဖမုိးတုိင္ေအာင္ဖုံးမိ၏။ တန္ဖုိးမွာ ကုိးကုေဋျဖစ္၍ လက္ခအျဖစ္ အဖုိးတစ္သိန္း ေပးရ၏။
ဤကဲ႔သုိ႔ေသာ တန္ဆာအထူးကုိ ၀ိသာခါ ဘယ္လုိေသာ ေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ရရွိခဲ႔ပါသနည္းဆုိလွ်င္ ကႆပ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါ၌ ရဟန္းသံဃာေတာ္ တစ္သိန္းတုိ႔အား သကၤန္းလွဴခဲ႔ဖူးေသာ အက်ဳိးဆက္ ေၾကာင့္ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ေရွးပညာရွိတုိ႔ကသကၤန္းလွဴရျခင္း၏ အက်ဳိးဆက္ကုိ လကၤာျဖင့္ဤသုိ႔မွတ္တမ္းတင္ခဲ႔ၾကေလသည္။

‘’သက်ပုတၱ၊ သမဏဟု၊ သာကိယဇာတ္၊ ရဟန္းျမတ္အား၊ ေလွ်ာက္ပတ္တင့္ဆန္း၊ ျမတ္သကၤန္းကုိ၊ လွဴဒါန္း သည့္သူ၊ေယာက်္ားမူကား၊ ဘုန္းလူဇိေနာ္၊ ဧဟိေခၚ၍၊ ၀ါေတာ္ သ႒ိ၊ ေျခာက္ဆယ္ရွိသား၊ ေထရ္ၾကီးအလား၊လြန္တည္ျငား၍၊ရွစ္ပါးပရိကၡရာ၊လြယ္ျပီးကာလွ်င္၊ေလးျဖာအာသေ၀ါ၊သန္႔စင္ေၾကာ၏။ ‘’မေနာစင္ျဖဴ၊ မိန္းမမူကား၊ ေရႊဇမၺဴရာဇ္၊ ဦးဦးသစ္ကုိ၊ ခ်ိန္စစ္ တစ္ေထာင္၊ နိကၡေဆာင္၍၊ ထိန္ေျပာင္စိန္သားေလးကြမ္းစားတည္း၊ျမကားေတတၱိ၊ရြယ္ထိန္သႏၱာ၊ဗာ၀ိသာႏွင့္၊မုတၱာဆယ္႔တစ္၊ ၾကြင္းလစ္ရတနာ၊သင့္ရာရာကုိ၊ေကာင္းစြာေငြၾကိဳး၊ခ်ယ္သီထုိး၍၊အဖုိးကုိးကုေဋ၊ထုိက္တန္ေပ၏၊ေရႊပန္းထိန္ငါးရာ၊ရက္မွာေလးလ၊ကာလၾကာေအာင္၊ ေကာင္းစြာခ်ဳပ္ျပီး၊ တန္ဆာၾကီးကုိ၊ ငါးစီးဆင္ေျပာင္၊ အားကုိေဆာင္သည့္၊ အေခါင္တုလတ္၊ မိန္းမျမတ္တုိ႔၊ ၀တ္ဆင္ၾကရာ၊ မဟာလတာ၊ ပသာဓန၊ နာမတံဆိပ္၊ ခပ္ႏွိပ္ေ၀ဆာ၊ ထုိတန္ဆာကုိ၊ ေကာင္းစြာ အံ႔ျခီး၊ ၀တ္ဆင္ျပီး၍၊ မဂ္ထီးဖုိလ္ရိပ္၊ ေအာင္ဘိသိက္ျဖင့္၊ ေအာင္ဟိတ္ ဇမၺဴနန္း ဆန္တက္ျမန္းသည္ - - သကၤန္းဒါန လွဴက်ဳိးတည္း’’။ ။

၀ိသာခါသည္ မိမိ၏ ထုိမဟာလတာ တန္ဆာကုိ တန္ဖုိးျဖတ္ကာ ေရာင္းခ်ျပီး ပုဗၺာရုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ  ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ႔ေပ၏။ အနဲငယ္ခ်ဲ႕ရပါလွ်င္ - - သာ၀တၳိျမိဳ႕ေန ျပည္သူအေပါင္းတုိ႔သည္ မဂၤလာပြဲအခမ္းအနားတုိ႔၌ ၀ိသာခါကုိ ေရွးဦးစြာ ဖိတ္ၾကား၍ ေကြ်း ေမြးေလ႔ရွိ၏။ ၀ိသာခါသည္လည္း ဖိတ္ၾကားအပ္ေသာ မဂၤလာပြဲမ်ား၌ မဟာလတာတန္ဆာကုိ ၀တ္ဆင္၍တက္ေရာက္၏။တစ္ေန႔ေသာ္၀ိသာခါသည္ ဖိတ္ၾကားအပ္ေသာ မဂၤလာပြဲသုိ႔တက္ေရာက္ျပီး ဥပုသ္ေန႔ျဖစ္၍ဘုရားဖူးရန္အျခံအရံမ်ားႏွင့္အတူေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ဆက္သြား၏။ေက်ာင္းေတာ္အေပါက္၀သုိ႔ ေရာက္ေလေသာ္ ‘’ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏အထံေတာ္သုိ႔ ဤသို႔ ပ်ံ႕လြင္႔သူတို႔၏ အသြင္အျပင္ျဖင္႔ သြားေရာက္ရန္ မသင့္’’ ဟု ဆင္ျခင္ကာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ မဟာလတာတန္ဆာကုိ  ခြ်တ္ျပီးလ်င္ ကြ်န္မသုိ႔အပ္ထားလုိက္၏။
၀ိသာခါသည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းအျပင္သုိ႔ ေရာက္၍ မဟာလတာ တန္ဆာကုိ ၀တ္ဆင္ရန္ ကြ်န္မအားေတာင္း၏။ေမ႔က်န္ေနခဲ႔ေၾကာင္းေျပာလွ်င္‘’သြားယူခဲ႔ေလာ႔၊အကယ္၍အရွင္အာနႏၵာသိမ္းဆည္းထားခဲ႔ လွ်င္ထုိပစၥည္းကုိအရွင္ျမတ္တုိ႔အားလွဴျပီးျဖစ္သည္’’ဟုမွာၾကား၍အယူခုိင္းလုိက္၏။အရွင္အာနႏၵာသည္ ေက်ာင္းတြင္း၌ ေမ႔က်န္ရစ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သိမ္းဆည္းထားေလ႔ရွိ၏။ ကြ်န္မ ျပန္လာ၍ အရွင္အာနႏၵာ သိမ္းဆည္းထားေၾကာင္းသိရေသာ အခါမဟာလတာတန္ဆာကုိသံဃာအားလွဴဒါန္းလုိက္၏။သုိ႔ေသာ္အရွင္ျမတ္တုိ႔အားေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းရန္ခက္ခဲလွေသာေၾကာင့္  အပ္စပ္ေသာပစၥည္းဘ႑ာျပဳလုပ္ပီးတန္ဆာကုိကုိးကုေဋႏွင့္လက္ခတစ္သိန္းတန္ဘုိးျဖတ္ကာ ျမိဳ႕တြင္းသို႔လွည္႔လည္ ေရာင္းခ်ေလ၏။ ထုိမွ်ေလာက္တန္ဘုိးၾကီးေသာဥစၥာကုိ၀ယ္ယူနိဳင္သူမရွိေသာေၾကာင့္မိမိကုိယ္တုိင္ျပန္၀ယ္ယူကာပုဗၺာရုံေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကုိ  ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ႔ေလသည္။(ဓမၼပဒ႒-ပုဗၺ၀ဂ္)
ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားသည္  ဘယ္လုိကုသုိလ္ကုိပဲ ျပဳျပဳ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ကား အိုနာေသေရးဆင္းရဲေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ဘုိ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ဘုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ သကၤန္းအက်ဳိး၊ ဆြမ္းအက်ဳိး၊ ေက်ာင္းအက်ဳိး၊ စသည္ျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာင္းေနၾကပါသနည္းဟု ေမးဘြယ္ရွိပါ၏။ သစ္ပင္စုိက္ပ်ဳိး ရာ၌ ဟုိမ်ဳိးေစ႔စုိက္လွ်င္ ဟုိ အပင္ေပါက္၍ ဒီမ်ဳိးေစ႔စုိက္လွ်င္ ဒီအပင္ေပါက္သည္ ဆုိသကဲ႔သုိ႔ ကုိယ္စုိက္ပ်ဳိး သည့္ မ်ဳိးေစ႔အားေလ်ာ္စြာ အပင္ေပါက္ျခင္းဟူေသာ အက်ဳိးရင္းရွိၾက၏။ ဥပမာ - အစာအာဟာရတုိ႔ကုိ စားေသာက္ၾကရာ၌ ဘယ္အစာ ဘယ္အာဟာရကုိပဲ စားစားေနာက္ဆုံးအေသြးအသားျဖစ္ဘုိ႔ ပဓာနျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လွ်ာေပၚေရာက္သည့္အခုိက္တြင္  အခ်ဳိသီးစားလွ်င္ အခ်ဳိအရသာ၊ အဆိမ္႔သီးစားလွ်င္ အဆိမ္႔အရသာ ေပၚျပီး ေနာက္ဆုံး အေသြးအသား အျဖစ္သုိ႔ေရာက္သြားေတာ့၏။
ထုိ႔အတူ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္သုိ႔ မေရာက္ၾကမီ သံသရာတခြင္ က်င္လည္ရေသာ ၾကားကာလ အတြင္း၀ယ္ သကၤန္းလွဴျပီး နိဗၺာန္သြားၾက၏။ ဆြမ္းလွဴျပီး နိဗၺာန္သြားၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္ျပဳလုပ္သည့္ ေစတနာ ဆႏၵအားေလ်ာ္စြာ (လွ်ာေပၚေရာက္ခုိက္ အရသာကုိသိရ ခံစားရသလုိ) သကၤန္းအက်ဳိး၊ ဆြမ္းအက်ဳိး၊ ေက်ာင္းအက်ဳိး၊ ေဆးအက်ဳိး စသည္ျဖင့္ သီးျခား အက်ဳိးေလးမ်ားကုိ ကုိယ္ၾကိဳက္သလုိခံစားၾကရျခင္းသာျဖစ္ေပ၏။                                                                        ထုိကဲ႔သုိ႔ကုိယ္႔အလုိကုိယ္႔အၾကိဳက္ကုိယ္႔စရုိက္ႏွင့္အညီသီးျခားအက်ဳိးေလးမ်ားရယူခံစားနိဳင္ၾကေစရန္ဤသုိ႔အခြင့္ေကာင္းအခါေကာင္းႏွင့္ၾကဳံရသည့္အခုိက္၀ယ္ဦးဦးဖ်ားဖ်ားပါရမီကုသုိလ္ထူးမ်ားျဖစ္ပြား နိဳင္ၾကပါေစ ဟု ေမတၱာဆႏၵျပဳလုိက္ရပါသည္။

 အရွင္ဣႏၵာစာရ

Copy from:
http://mrvenjatila-allpost.blogspot.com/2012/08/blog-post_1039.html?m=1