တို႔မ်ား ပုုခန္း
-------------
(ပခန္းၾကီးျမိဳ႕ေဟာင္း)
"ေလးရာျပဳဆန္း၊ ျမိဳ႕ကူးခန္း၊ ပခန္း ေခၚသေထြ"
"ကဝိလကၡဏာသတ္ပံုက်မ္း"
သစ္ပင္ခ်ံဴႏြယ္မ်ားအၾကားတြင္ ျမင့္ျမင့္မားမား
ျမိဳ႔ရိုးပ်က္ၾကီးမ်ားသည္ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာျဖင့္ အတိတ္သမိုင္းကိုေျပာေနၾကဟန္ရွိသည္။တခ်ိန္
က ကူးခန္းဟု တြင္ခဲ့ေသာ ပခန္းျမိဳ႕ေဟာင္းျဖစ္
သည္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္၏ လက္ယာဘက္ကမ္း ေရစၾကိဳနွင့္ ၁၀မိုင္အကြာ ပခုကၠဴႏွင့္မိုင္၂၀အ
ကြာ ကားလမ္းမၾကီးေပၚတြင္ရွိသည္။
ရွင္မေတာင္၏အရိပ္ေအာက္တြင္ ရွားပင္မ်ား၊
ထေနာင္းပင္မ်ား၊ထန္းညိဳပင္မ်ားျဖင့္ဝန္းရံထားေသာ ေအးခ်မ္းသာယာသည့္ အညာရြာၾကီးတစ္ခု
အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနျပီ။
တခ်ိန္တခါကဆိုလ်ွင္
"သည္တြင္ေရႊျမိဳ႕၊ သည္သို႔ေစတီ၊ သည္ဆီေရႊနန္း" ဟု စိတ္ကမွန္း
၍ ၾကည္ႏူးစရာျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ဘုရားအို
ေက်ာင္းပ်က္တို႔လည္း ေပါမ်ားလွပါဘိ။
ဗုဒၶသာသနာထြန္းလင္းပြင့္လန္းခဲ့ရာေနရာလဲ
ျဖစ္ခဲ့သည္။
ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္ေတာ္က ိုပုခန္းတိုက္သည္ထင္ရွားခဲ့ေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ပခန္းသည္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၃၆ခုနွစ ္ဓႏုသီဟမင္းလက္ထက္တြင္ စ၍ ျမိဳ႕တည္ေထာင္စိုးစံခဲ့သည္ဟု နရဒီပက်မ္းတြင္ ျပဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ေရွးသမိုင္းရွိသည္။
ပုဂံေခတ္ သိန္းခိုမင္းလက္ထက္ သကၠရာဇ္၂၇၇
တြင္ မင္းစည္သူနွင့္ မင္းေက်ာ္စြာညီေနာင္မင္း
သားနွစ္ပါးသည္ ဤအရပ္သို႔ေရာက္လာျပီး
ေတာင္သံုးလံုးေျမကိုညိုကာ ျမိဳ႕တည္သျဖင့္
"ကုခႏၶ"(တူးျခင္း၊ညိုျခင္း)အနက္ကိုယူကာ
"ကူးခန္း"ဟု သမုတ္ခဲ့ၾကသည္။ နရပတိစည္သူ
မင္းၾကီးလက္ထက္(သကၠရာဇ္၅၃၆)တြင္ ကူးခန္း
အရပ္မွ သူပုန္သူကန္ထၾကြ၍လာေရာက္တိုက္
ခိုက္နွိမ္နွင္းရာ "သူပုန္မ်ား ပေစ၊ ခန္းေစ"
ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ "ပခန္း"ဟုသမုတ္ခဲ့
ေၾကာင္းလဲေတြ႕ရသည္။ဟံသာဝတီပါမင္းလက္
ထက္ ကူးခန္းကို ျမိဳ႕ရိုးမ်ားနိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္
အကြက္က်စနစ္တက်ေဆာက္လုပ္၍ ျမိဳ႔ေတာ္
ကိုျပဳျပင္ခဲ့သျဖင့္ "ပခႏၶ" သဒၵါအရ ပခန္းဟုတြင္
ခဲ့ေၾကာင္းလည္းဆိုၾကသည္။အခ်ိန္ကာလၾကာ
ရွည္လာေသာအခါ ပခန္းၾကီးမွ "ပုခန္းၾကီး"ဟု
အမည္တြင္လာခဲ့သည္။
ပခန္းသည္ျမန္မာ့သမိုင္းစဥ္တေလ်ွာက္ သူ႔ဂုဏ္
သူူ႔သိန္ သူ႔အရွိန္နွင့္ ထင္ရွားခဲ့ေသာေဒသတခု
ျဖစ္သည္။ျမန္မာမႈေရးပီတိမ်ားျဖင့္လဲ လႊမ္းျခံဳခဲ့ရ
ပါသည္။ ပခန္းတြင္ အထင္ရွားဆံုးမွာ စည္သူရွင္
ဘုရားျဖစ္၏။ပခန္းျမိဳ႔အလယ္ကုန္းေတာ္ေပၚတြင္
မင္းစည္သူတည္ထားခဲ့သည္။
ေနာင္ မင္းအဆက္ဆက္ကလဲျပဳျပင္ခဲ့ၾက၏။
စည္သူရွင္၏ေျခေတာ္ရင္းမွ အေနာက္ေျမာက္
ယြန္းယြန္းတေနရာတြင္ ပခန္းေက်ာင္းေတာ္ၾကီး
ရွိ၏။
သံုးဆင့္လည္ေပၚ မိုးျပသာဒ္၊ဘုရားေဆာင္
တစ္ေဆာင္၊ေဘာဂေဆာင္၊ က်က္သေရခန္း
ေဆာင္ စၾကၤ ံလမ္းတို႔နွင့္ အခန္းခန္းအသြယ္
သြယ္ ပနး္ႏြယ္ပန္းဆိုင္း၊ နရားဆိုင္း နရားၾကြ
စာမရီပန္းအလွေတြႏွင့္ျမိဳင္ေနသည္။ထးီကိုင္ သန္လ်က္ကိုင္၊ သားျမီးယပ္ကိုင္၊နတ္ရုပ္၊ဘီလူး
ရုပ္တို႔ကလဲ တံခါးရြက္တိုင္းမွာေစာင့္ၾကပ္ေနၾက
သည္။ ေက်ာင္းဒကာကား က်ီဝန္မင္းၾကီးဦးတုတ္
ျဖစ္သည္။
ပခန္းျမိဳ႔ေဟာင္းၾကီး၏အေရွ႕ေျမာက္ယြန္းယြန္း
ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနံေဘးရွိ ပခန္းငယ္က ေက်ာင္းဒကာ ပခန္းမင္းၾကီးဦးရန္ေဝး၏ေက်ာင္း
ၾကီးမွာလည္း လူတဖက္ခန္႔ကြ်န္းတိုင္ၾကီးမ်ားနွင့္
ခန္းနားပါဘိ။ထည္ဝါလွပါ၏။ပုခန္း၏ျမိဳ႕တြင္း၊ျမိဳ႕
ျပင္အနွံ႔ အဂၤေတအမည္းအကြာ၊ အုတ္ရိုးလႊာ
ေၾကးညိဳေရာင္နွင့္ ဘုရားအိုဘုရားပ်က္မ်ားကလဲ
ေပါမ်ားလွဘိသည္။ေရတြက္၍ပင္ ကုန္နိုင္စရာ
မရွိ။
ပုခန္းသမိုင္းကိုေလ့လာရင္း ပုခန္းျမိဳ႕ေဟာင္း
ျမင္ကြင္းကိုျမင္ရမွ ပုခန္း အတိတ္သမိုင္းသည္
လြမ္းစရာျဖစ္လာသည္။
ပုဂံေခတ္က မင္းစည္သူ၊ မင္းေက်ာ္စြာတို႔သည္
ခမည္းေတာ္ပုဂံဘုရင္၏အလိုက် ျမိဳ႕ျပျပည္ရြာ
စည္ကားေအာင္တည္ခဲ့ၾကသည္။ေျမာင္းအ
သြယ္သြယ္တူး၍ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရကိုယူကာ
စပါးေတြစိုက္ခဲ့ၾကသည္။သူခိုးဓါးျပရန္ကိုလည္း
ကာကြယ္ခဲ့ၾကသည္။ျပည္သူကိုစည္းရံုးခဲ့ၾကသည္။ထိုေဒသသားတို႔သည္ မည္မ်ွခ်စ္ၾက
သနည္းဆိုေသာ္ ေနာင္အခါ မင္းေက်ာ္စြာအား
ဦးမင္းေက်ာ္၊ ကိုၾကီးေက်ာ္ နတ္အျဖစ္နွင့္ ယေန႔
တိုင္ ကိုးကြယ္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။့
ပုဂံအေနာ္ရထာလက္ထက္က ပခန္းသည္
ေလးရာျပဳျမိဳ႕ျဖစ္၏။ စစ္မက္ေရးရာရွိလ်ွင္
စစ္သည္အမႈထမ္း ေလးရာ ေပးရသည္။
အေနာ္ရထာမင္း၏ ပုဂံစစ္သည္တို႔သည္ ဂြ်မ္း
သူပုန္စစ္သည္တို႔ကို တိုက္ရာနွင့္ တိုင္းတစ္ပါး
ရန္သူမ်ားကိုတိုက္ခိုက္ရာတြင္ နတ္စစ္သည္မ်ား
ကဲ့သို႔ ရဲရင့္ျပီးကြ်မ္းက်င္ဖ်တ္လတ္၏ဟု သမိုင္း
ဆရာတို႔က မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုသို႔ဆိုလ်ွင္ ပုခန္းသားတို႔သည္လည္း နတ္စစ္
သည္မ်ားကဲ့သို႔ရဲရင့္သည္၊ သတိၱရွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
ပုခန္းျမိဳ႕ေဟာင္း၏ေျမာက္ဘက္မနီးမေဝးတြင္
ေရႊဥမင္ေတာရရွိသည္။ဒုတိယအင္းဝေခတ္တြင္
တစ္ပါးတည္း အရညဝါသီ ေတာအရပ္မွီ၍
ဂူအတြင္း ခ်ံဴအတြင္းမွ ေပရြက္၊ထန္းရြက္၊သစ္
ရြက္တို႔ျဖင့္စာေပေရးသားက်မ္းျပဳခဲ့ေသာ အံ့ဖြယ္
စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ပညာျပည့္ဝနွလံုးလွေတာ္
္မူပါေပ၏။ေနျပည္ေတာ္မွၾကြလာေသာ မင္းဆရာ
ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ေတာထဲမွာ တစ္ပါးတည္း မေၾကာက္ဖူးလားဟု ေမးရာ
ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ရွင္ဇမၺဴဒီပဓဇက ေၾကာက္၍
တစ္ပါးထဲေနပါတယ္ဘုရားဟု တရားနွင့္ဆံုးမ
လိုက္ရာ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ တရားက်၍
ေတာရမွီးခဲ့သည္ဟုေရွးဆရာတို႔ ေရးခဲ့ၾကဖူး
သည္။
ျမန္မာ ့အႏွသဘင္သမိုင္းတြင္ ပခနး္သဘင္
ပညာရွင္တို႔ ထင္ရွားခဲ့ၾကသည္။ မင္းသားၾကီး
ဆရာညိဳ၊ မင္းသားၾကီး ဦးေအာင္သာ၊ မင္းသမီး
မညိဳသ၊ မင္းသမီး မစိန္အိုတို႔မွာ အမွတ္တရ
လြမ္းစရာျဖစ္၏။ ပုခန္းဆရာညိဳ ဆိုလ်ွင္ အညာတစ္ခြင္မွာနာမည္ၾကီးခဲ့၏။ အဆိုေကာင္းအငိိုေကာင္း မင္းသားျဖစ္သည္။
ပြဲျပန္ခါနီး နူတ္ခြမ္းဆက္ရျပီဆိုလ်င္ ဆရာညိဳက
"ကညာပ်ိဳ၊ ဘာကိုမွ မလြမ္းရစ္ပါနဲ႔
ဆရာညိဳ ဖာကိုထမ္းပါလို႔
နာဂရာျမိဳ႕ပခန္းကိုတဲ့ ျပန္ေတာ့မယ္"
ဟုဆိုေလ့ရွိသည္။ထိုေခတ္က ပြဲၾကိဳက္ခင္တို႔မွာ
လြမ္းမ်က္ရည္မဆည္နိုင္ေအာင္ရွိသည္ဟု
ေရွးလူၾကီးသူမမ်ား ေျပာၾကသည္။
ပုခန္းနယ္က အဘိုးအဘြားတုိ႔က သူတို႔
အရပ္ကိုေရာက္လ်ွင္ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။
" တို႔မ်ားပုခန္းက ရွားပင္ေပၚ ဂံုႏြယ္ရစ္ေပါက္တဲ့
အရပ္မို႔ ရွားပါးေပမယ့္ ဂုဏ္ရွိသတဲ့ကြဲ႕"
ပခန္းနယ္မွာ ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိေတြ
သမိုင္းအဆက္ဆက္ ေပၚထြက္ခဲ့ၾကသည္။
သာသနာဝင္က်မ္းမ်ား၊ ရာဇဝင္က်မ္းမ်ားႏွင့္ ေဒသဆိုင္ရာမွတ္တမ္းမ်ားအရရွာေဖြေတြရွိွရသည္။ ပုခန္းနယ္သည္ က်ယ္ဝန္းလွ၏။
အေသးစိတ္သုေတသနျပဳ၍ ဆက္လက္ရွာေဖြပါ
လ်ွင္ ပခန္းနယ္မွ သာသနာပိုင္မ်ား၊ စာျပဳစာဆို
ပုဂိၢဳလ္ေက်ာ္မ်ား။ မွဴးၾကီး မတ္ၾကီးမ်ား။ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းမ်ား အနွသဘင္ပညာရွင္
မ်ား၏ အေၾကာင္းသည္ စာတစ္ေစာင္ ေပတစ္ဖြဲ႕
ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
ေရွးအေခၚပခန္းနယ္သည္ ယခုအခါ ေရစၾကိဳ
ျမိဳ႕နယ္၊ ျမိဳင္ျမိဳ႕နယ္၊ ပခုကၠဴျမိဳ႔နယ္တို႔ ပါဝင္မည္
ျဖစ္သည္။ထိုေဒသမ်ားအတြင္း ေလ့လာစရာ
ျမန္မာမႈေတြမ်ားစြာရွိသည္။မွတ္သားစရာ
သမ္ိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြမ်ားစြာရွိသည္။
ပုခန္းနယ္အတြင္းသို႔ ခရီးလွည့္ရလ်ွင္ ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ခင္တန္း ေတာတန္း ေျမနီလမ္းတခို၌ ပိေတာက္ပန္းတို႔ေမႊး၏ ။
ဒဟတ္ပန္းတို႔လွ၏။ သရဖီက လိႈင္၏။ ထန္းပြင့္
ထန္းခိုင္က သင္း၏။ ရွားပင္ ထေနာင္းပင္
တေစာင္းပင္ တမာပင္ သရက္ပင္တို႔ႏွင့္ တန္ဆာဆင္ေသာ ပခန္းသည္ ရိုးသားပါ၏။
လွပါ၏။ သမိုင္းအစဥ္အလာ ၾကီးမားပါဘိ။
က်မ္းကိုးစာရင္း
-----------------
၁။ဗန္႔က်ီကိုလွမ္းပါလို႔ ပခန္းကိုဝင္ခဲ့တယ္-
စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ တင္ျမင့္
၂။ျမန္မာစာေပသမိုင္း ဦးေဖေမာင္တင္
၃။နန္းဓေလ့မွတ္တမ္း ျမေကတု
၄။ျမန္မာရာဇဝင္ ဦးဘသန္း
၅။ခရီးသြားစာေပမွတ္တမ္းမ်ား စာေပဗိမာန္
၆။ျမန္မာမႈ ဦးတင္လွ
၇။ပခန္းအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ ပခန္းေက်ာ္
္
Credit; ေရစႀကိဳသတင္းမီဒီယာ FB
