လြမ္းေတာ္မူ၍ စာကိုုသီသည္
===================
ကာကြယ္ေရး အင္အားခ်ိနဲ႔တဲ့အခါ ကေနာင္မင္းသားကုုိ လြမ္းမိရဲ႕။
စုုစည္းမႈမရွိဘဲ ၀ါးအစည္းေျပတဲ့ ႏုုိင္ငံေတာ္ကုုိ ျမင္ရတဲ့အခါ ဖခင္ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ကုုိ လြမ္းမိရဲ႕ ။
က်ပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ ဆင္းရဲဒုုကၡႀကဳံတဲ့အခါ အရင္က လူထုုေခါင္းေဆာင္၊ လူထုုပါတီကုုိ လြမ္းမိရဲ႕ ။
အမ်ဳိးဘာသာသာသနာကုုိ သိပ္ခ်စ္ျပမႈေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ ၂၀၀၇ သံဃာေတြကုုိ လြမ္းမိရဲ႕ ။
တိတ္ဆိတ္မႈေတြၾကား ညဥ္းတြားမႈေတြကိုု ၾကားရတဲ့အခါ အမုုိက္ေခတ္က စာနာ နားလည္သူေတြကုုိ လြမ္းမိရဲ႕ ။
အေမွာင္ေခတ္က ညီညြတ္မႈေတြကိုု လြမ္းမိရဲ႕။
အလင္းမရတဲ့ေခတ္က ရင္ခုုန္သံ နီးစပ္မႈေတြကုုိ လြမ္းမိရဲ႕။
ဖိႏွိပ္ခံေခတ္က တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးယုုံၾကည္မႈေတြကုုိ လြမ္းမိရဲ႕။
တြဲယွက္ထားတဲ့ ခိုုင္ျမဲတဲ့ လက္ေတြကိုု လြမ္းမိရဲ႕ ။
မခြဲမျခား တကြဲတျပားမျဖစ္ဘဲ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘာသာေပါင္းစုုံ ညီညြတ္ျခင္းေတြကုုိ လြမ္းမိရဲ႕။
လြမ္းမိရဲ႕ လြမ္းမိရဲ႕ လြမ္းမိရဲ႕ ။
လြမ္းမိမႈ မ်ားစြာမွာ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ပါေလရဲ႕ ၊ လူထုုစိန္၀င္းလည္း ပါေလရဲ႕ ၊
လြမ္းမႈေတြၾကား လြမ္းဆြတ္မႈမ်ားစြာနဲ႔ လြမ္းေတာ္မူ၍ စာကုုိ သီတယ္။
တကယ္ေတာ့ အလြမ္းဆုုိတာ ျပန္မရႏုုိင္တာကိုု လြမ္းရတာမိုု႔ ေနာက္ထပ္ မလြမ္းခ်င္ေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။
သာလြန္ေဇာင္းထက္
5-5-2017
ဓာတ္ပုုံ- EPA
#CREDIT
