ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းေဒသ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္သည္ ေဒသ၏ေရေျမ၊ ရာသီဥတုအရ ထန္းပင္ေပါမ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္သည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕အဝင္ လမ္းမႀကီးေဘး ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထန္းပင္မ်ား အစီအရီေပါက္ လ်က္ရွိသည္မွာ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕က ခရီးဦးႀကိဳေနသည့္အလား ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရစႀကိဳသားမ်ားကမိမိတို႔ၿမိဳ႕ကို ထန္းရိပ္ညိဳညိဳေရစႀကိဳဟုပင္ ဖြဲ႕ဆိုေခၚေဝၚၾကသည္။ထန္းပင္ေပါမ်ားေသာ ေဒသျဖစ္ရာ ထန္းရည္ထုတ္ျခင္း၊ ထန္းလ်က္ခ်က္ျခင္းစသည့္ ထန္းပင္အေျချပဳစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို မိသားစုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း အျဖစ္ ေရွးကပင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။ထန္းပင္မ်ားအေၾကာင္းထန္းပင္တြင္ အဖိုႏွင့္ အမ (ထန္းဖို၊ ထန္းမ)ႏွစ္မ်ဳိးရွိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွ ထန္းရည္ရႏိုင္သည္။ ထန္းဖိုပင္တြင္ ထန္းႏို႔ ေခ်ာင္းမွ ထန္းရည္ခ်ဳိကိုရၿပီး ထန္းမပင္တြင္ ထန္းသီးခိုင္ မွ ထန္းရည္ခ်ဳိကိုရသည္။ ထန္းဖိုပင္မွ ထန္းရည္ကို တေပါင္းလဆန္းမွ ကဆုန္လအထိရႏုိင္ၿပီး ႏုရစ္ရည္ႏွင့္ ညႇပ္ရည္ဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ ထန္းမပင္မွ ထန္းရည္ကို နယုန္လမွ သတင္းကြၽတ္လအထိ ရရွိႏုိင္သည္။ထန္းတက္ျခင္းႏွင့္ ထန္းလ်က္ခ်က္ျခင္းထန္းပင္မွ ထန္းရည္ကို ေျမအိုးျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲရယူသည္။ထန္းတက္သမားသည္ နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ ထန္းပင္ တက္ကာ ေျမအိုးကိုခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ၿပီး ညေန ၃ နာရီခန္႔တြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တက္၍ ထန္းရည္အိုးသစ္မ်ား လဲလွယ္ ခ်ိတ္ဆြဲသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ရက္နံနက္ ၆ နာရီ တြင္ ထန္းရည္အုိးမ်ားထပ္မံလဲလွယ္ရသည္။ မနက္ပိုင္း ခ်ိတ္ၿပီး ေန႔လယ္တြင္ျဖဳတ္ေသာ ထန္းရည္ကို နံနက္ရည္ ဟုေခၚ၍ ညေနခ်ိတ္ၿပီး နံနက္တြင္ျဖဳတ္ေသာထန္းရည္ ကို ညရည္ဟု ေခၚသည္။ထန္းရည္ခ်ဳိ ေျမအိုးတစ္အိုးစာကို ထန္းလ်က္ခ်က္လွ်င္ ထန္းလ်က္ ၂၅ က်ပ္သားခန္႔ရသည္။ ထန္းတစ္ပင္လွ်င္တစ္ရက္ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ထန္းရည္ခ်ဳိေျမအိုး သံုးအိုးမွ ေလးအိုးခန္႔ ပံုမွန္ရသျဖင့္ တစ္ရက္တြင္ ထန္းလ်က္ တစ္ပိႆာခန္႔ရေလ့ရွိသည္။ ထန္းရည္ကို ဒယ္အိုးျဖင့္ ထန္းလ်က္ခ်က္ၾကၿပီး တစ္ဒယ္လွ်င္ ထန္းလ်က္ႏွစ္ပိႆာ ခန္႔ခ်က္ႏိုင္သည္။ ထန္းရည္တစ္ဒယ္ကို ထန္းလ်က္ရရန္ နာရီဝက္ခန္႔က်ဳိခ်က္ရသည္။ထန္းတက္သမားမ်ားဘဝထန္းတက္သမားသည္ ထန္းရည္ခံယူရန္ တစ္ရက္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေန႔စဥ္ထန္းပင္တက္ရကာ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ အပင္ ၄ဝ ခန္႔တက္ရသည္။ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာသည္ျဖစ္ေစ ၂၅ ပိႆာခန္႔ေလးေသာ ယင္းေထာင္ကိုထမ္းကာ တစ္ ပင္ၿပီးတစ္ပင္ ေျပာင္း၍ တက္ရသည္။ ေျခဗလာ လက္ ဗလာျဖင့္ ထန္းပင္ကိုတြယ္ဖက္တက္ရေသာေၾကာင့္ ထန္း တက္သက္ၾကာေသာ ထန္းတက္သမား၏ လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးမ်ားသည္ အသားမာတက္ကာ လကၡဏာအေရး အေၾကာင္းမ်ားပင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေလ့ရွိသည္။ထန္းသမားမိသားစုထန္းတက္သမားက ထန္းပင္တက္၍ရယူထားေသာထန္းရည္မ်ားကို ဇနီးသည္က ေန႔စဥ္နံနက္မွ ေနဝင္အထိ နားခ်ိန္မရွိ ထန္းလ်က္ခ်က္ရသည္။ ထန္းတက္သမား၏သားသမီး ကေလးမ်ားအေနျဖင့္လည္းဖခင္က ထန္္းပင္ တက္ရာတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရန္အပင္ေျခရင္းတြင္ေျမအိုး လြတ္မ်ား ခ်ထားေပးျခင္း၊ ျဖဳတ္ယူခဲ့ေသာ ထန္းရည္ အိုးမ်ားကို လိုက္လံသိမ္းဆည္းကာ ထန္းလ်က္ခ်က္မည့္ မိခင္ထံ ပို႔ေပးျခင္း၊ ထန္းရည္ခ်ဳိအုိးမ်ားကို ေဆးေၾကာ ၿပီး အခ်ဥ္မေပါက္ေစရန္ အိုးဖုတ္ျခင္းတုိ႔ကိုေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ ရသည္။ သားျဖစ္သူသည္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔တြင္ ထန္းပင္စတက္ရ၍ သမီးျဖစ္သူသည္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ တြင္ ထန္းလ်က္စတင္ခ်က္ကာ မိဘ၏လုပ္ငန္းအေမြကို ဆက္လက္ခံယူေလ့ရွိၾကသည္။ထိုသို႔ တစ္မိသားစုလံုး အပင္ပန္းခံလုပ္ကိုင္ၾကၿပီး ရရွိ လာေသာ ထန္းလ်က္မ်ားကိုထန္းလ်က္ပြဲ႐ုံမ်ားသို႔ သြား ေရာက္ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ ထန္းေပၚေသာရာသီတြင္ ထန္း သမားမိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထန္းရည္မရသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ထန္းရြက္ ထန္းလက္ျဖင့္ ဦးထုပ္မ်ား၊ ကုလားထိုင္မ်ား ျပဳလုပ္ ေရာင္းခ်ၿပီး ဝင္ေငြရွာၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ လံုေလာက္မႈမရွိသျဖင့္ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ေပၚေစ်းဆုိင္မ်ားမွထန္းေပၚေပးအေနျဖင့္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားႏွင့္ ငါးပိမ်ားကို အေၾကြးယူ စားေသာက္ၾကရသည္။ထန္းေပၚ ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ထန္းလ်က္ေရာင္းရေငြမ်ားျဖင့္ ယူထား ေသာပစၥည္းမ်ားအား အေၾကြးျပန္ဆပ္ကာအေၾကြး သံသရာလည္ေနေတာ့သည္။ထန္းလုပ္သားမ်ားအလုပ္ေျပာင္းယခုႏွစ္မ်ားတြင္ထန္းလ်က္ခ်က္ရန္ထင္းေစ်းႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္လာသျဖင့္ ေဒသအေခၚ ေလဖိုဟုေခၚေသာ သစ္ရြက္အမိႈက္မ်ား၊ စပါးခြံမီးဖိုမ်ား၊ ေျပာင္း႐ိုးမ်ားစသည္တို႔ကို မီးဆိုက္ရသည့္ မီးဖိုမ်ားအသံုးျပဳၾကရသည္။ ထုိသို႔ကုန္က်စရိတ္ဘက္မွ တက္လာေသာ္လည္း ထန္း လ်က္ေစ်းမွာ တစ္ပိႆာေငြက်ပ္ ၈ဝဝ ခန္႔ႏႈန္းမွ မတက္ သျဖင့္ အျမတ္ရမႈေလ်ာ့နည္းလာၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ထန္းတက္သမားလူငယ္အမ်ားစုသည္ ထန္းသမားဘဝကိုစြန္႔လႊတ္ကာ အျခားအလုပ္အကိုင္ မ်ား ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္လာၾကသျဖင့္ ထန္းလုပ္သား မ်ားေလ်ာ့ပါးလ်က္ရွိသည္။ ေရစႀကိဳမွ ထန္းတက္သမား လူငယ္ေလးမ်ားသည္မေလးရွားႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သူမ်ားလာၾကၿပီး ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္သို႔သြားကာ ကုန္မ်ဳိးစံုကိုအထမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆုိင္ ကယ္ျဖင့္လည္းေကာင္း လွည့္လည္ေရာင္းခ်သည့္အလုပ္ မ်ား ေျပာင္းလုပ္ေနၾကသည္။ထန္းတစ္ပင္လံုး အသံုးမဝင္သည္မရွိေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္ရွိ ထန္းေတာမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ရာေက်ာ္သက္တမ္းရွိရာ ဘုိးဘြားအေမြအႏွစ္ ထန္းပင္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထန္းပင္သည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၾကက္မ တစ္ဝပ္စာခန္႔သာႀကီးၿပီး စတင္စိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္မွ ၁ဝ ႏွစ္ အၾကာတြင္ ထန္းရည္စတင္ရရွိသည္။ ထန္းရည္ရႏိုင္ သည့္ အနိမ့္ဆံုးအပင္သည္ ၁၅ ေပခန္႔ျမင့္ၿပီးအျမင့္ဆံုး အပင္မွာ ေပ ၈ဝ ခန္႔ရွိသည္။ထန္းပင္တစ္ပင္လံုးတြင္ အသံုးမဝင္သည့္ေနရာဟူ၍မရွိဟုပင္ဆုိႏိုင္သည္။ ထန္းလက္ျဖင့္ ကုလားထုိင္လုပ္ ေရာင္းခ်ႏိုင္ၿပီး ထန္းရြက္မ်ားကိုအိမ္အမိုးမ်ားအျဖစ္ သံုးၾကသည္။ ထန္းမပင္မ်ားမွ ထန္းသီးကို ခုတ္ယူေရာင္း သည္။ နတ္ေတာ္လသို႔ေရာက္လွ်င္ ထန္းျမစ္မ်ား တူးေဖာ္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထန္းရည္ခ်ဳိကို ထန္းလ်က္ခ်က္ၿပီး ေရာင္းသလို အခ်ဥ္ေဖာက္ကာ ထန္းရည္ခါးအျဖစ္လည္း ေရာင္းသည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ထန္းရည္ခါးဆိုင္၁၄ ဆိုင္ခန္႔ရွိၿပီး ထန္းရည္ခါးေသာက္သူလည္း မ်ားသည္။ ေျမအိုးတစ္လံုး (တစ္ျမဴ)လွ်င္ က်ပ္ငါးရာခန္႔ရရွိသျဖင့္ ထန္းရည္ေပၚခ်ိန္တြင္ ထန္းသမားတို႔ အဆင္ေျပၾကသည္။သက္တမ္းရင့္ေသာထန္းပင္မွ ထန္းသားသည္ သစ္မာ သားကဲ့သို႔ ပ်ဥ္တိုက္၍ အသံုးျပဳႏိုင္သျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ထန္း ပင္ျမင့္မ်ားကိုခုတ္လွဲၿပီး သစ္အစားထုိးအိမ္ေဆာက္ၾက သည္။ အိမ္ေဆာက္ရာတြင္အသံုးမ်ားေသာသစ္ျဖစ္သည့္ အင္သားထက္ ေစ်းႏႈန္းသက္သာသည့္အျပင္ အင္သား သည္အရွည္ ၁၂ ေတာင္ခန္႔သာရျခင္းႏွင့္ ထန္းသားက အရွည္ ၁၈ ေတာင္အထိရႏိုင္ျခင္း၊ထန္းသားရင့္ပါက အင္သားထက္ပင္ ႏွစ္ရွည္အသံုးခံႏိုင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ပိုးထိုးျခင္း၊ ျခစားျခင္းမရွိဘဲ မိုးလံု ေလလံုအသံုးျပဳပါက ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီအထိခံႏိုင္ေၾကာင္း ႏွင့္ ေရထဲတြင္သံုးပါကဆယ္ႏွစ္ခန္႔သာခံႏိုင္ေၾကာင္း သိရ သည္။ ထန္းပင္ပိုင္ရွင္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ႏွစ္ရွည္ထန္းပင္ႀကီးမ်ားကို အေတာင္ ၅ဝ မွ ၆ဝ ခန္႔အထိ တစ္ပင္ေငြက်ပ္ ၁၂ဝဝဝ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အေတာင္ ၃ဝ မွ ၄ဝ ခန္႔အထိ တစ္ပင္က်ပ္ ၇ဝဝဝ ျဖင့္လည္းေကာင္းေရာင္းခ်ၾကသည္။ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းပင္မ်ားေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္တြင္ ထန္းပင္အေရအတြက္ခုနစ္သိန္း နီးပါးရွိေၾကာင္းႏွင့္ ထန္းရည္ခ်ဳိထြက္သည့္ အရြယ္ေရာက္ ထန္းပင္ ေျခာက္သိန္းခြဲခန္႔ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ စိုက္ ဧကအေနျဖင့္ ၆၄ဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး အသံုးျပဳဧက ၆ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိသည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ ထန္းပင္မ်ားသည္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ႏွစ္ရွည္ပင္မ်ားျဖစ္ သည္။ ထိုထန္းပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲေရာင္းခ်ေနေသာ္လည္း အသစ္စိုက္ပ်ဳိးမႈမွာ နည္းပါးသျဖင့္ ယခုႏႈန္းအတုိင္းေန႔စဥ္ခုတ္ယူေနပါက ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေရစႀကိဳၿမိဳ႕မွ ထန္းေတာႀကီးမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ဖြယ္ ရွိသည္။ပြဲ႐ုံလုပ္ငန္းမ်ားယခုအခါ ထန္းတက္သမား ရွားပါလာသည့္အတြက္ ထန္းတက္မည့္သူမ်ားမရွိေတာ့ျခင္းႏွင့္ထန္းပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲေရာင္းခ်ေသာ္လည္း အပင္သစ္စိုက္ပ်ဳိးမႈမရွိ ေတာ့သျဖင့္ ထန္းပင္မ်ားေလ်ာ့နည္းလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထန္းလ်က္အထြက္ႏႈန္း ေလ်ာ့က်လ်က္ရွိေနသည္။ေရစႀကိဳၿမိဳ႕တြင္ ထန္းလ်က္ပြဲ႐ုံ ၁၅ ႐ုံခန္႔ရွိကာ ပြဲ႐ုံမ်ားသို႔ ထန္းလ်က္အဝင္ႏႈန္းမွာတစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေလ်ာ့ နည္းေနသည္ဟု သိရသည္။ထိန္းသိမ္းကာကြယ္သင့္ထန္းပင္မ်ားခုတ္လွဲေရာင္းခ်၍ ထန္းေတာႀကီးမ်ားပ်က္သုဥ္းသြားပါက ၿမိဳ႕၏သဘာဝစိမ္းလန္းစိုျပည္ေရးကို မ်ားစြာထိခိုက္ေစႏိုင္သလို သဘာဝရာသီဥတု ေဂဟစနစ္ ကိုလည္း ပ်က္စီးေစႏိုင္သျဖင့္ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းပင္ ထန္းေတာႀကီးမ်ားမပ်က္စီး၊ မေပ်ာက္ပ်က္ေစေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္လ်က္ရွိေနသည္။ ။
( Credit;Myanmaalin Facebook)
No comments:
Post a Comment