ပခန္​းကိုႀကီး​ေက်ာ္​(​ေ႐ႊကူနီပြဲ​ေတာ္​)ျမင္​ကြင္​းမ်ား

​ေရစႀကိဳထန္​းသီးမုန္​႔ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္​ခ်က္​

ပခုကၠဴနယ္ဘက္မွ အသိအကြၽမ္းမိတ္ေဆြတစ္ဦး မႏၲေလးလာမည္ဆိုလွ်င္ ၎တို႔ေဒသထြက္ ႐ိုးရာအစားအစာေလးတစ္မ်ဳိးကို မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားမ်ားအတြက္ အညာလက္ေဆာင္အျဖစ္ ယူလာေလ့ရွိပါသည္။ မႏၲေလးသူ၊ မႏၲေလးသားေတြကလည္း အေၾကာင္းကိစၥႀကီးငယ္ရွိ၍ ယင္းနယ္ဘက္မ်ားေရာက္ခဲ့လွ်င္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထုိေဒသထြက္ အစားအစာေလးကို တခုတ္တရ ဝယ္တတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိအစားအစာေလးကေတာ့ ပခုကၠဴခ႐ိုင္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထြက္ရွိသည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို မန္းသူမန္းသားေတြတင္ ႀကိဳက္သည္မဟုတ္။ မံုရြာကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ပခုကၠဴကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ရန္ကုန္ကလည္း ႀကိဳက္သည္။ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ စားဖူးသူတိုင္း ႀကိဳက္ၾကသည္ဟုေျပာလွ်င္ လြန္မည္မထင္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ပင္ေတာင္ မလဲႏိုင္ဘူးဟု စားဖူးသူအခ်ဳိ႕က ဆုိျပန္သည္။စားဖူးသူတိုင္းစြဲလမ္းခဲ့ၾကသည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ေပၚေပါက္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဟုေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆိုပါသည္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ထက္ မနည္းေတာ့ဟု ဆိုၾကသည္။ထုိမွ်နာမည္ႀကီးၿပီး သက္တမ္းၾကာရွည္လွၿပီျဖစ္သည့္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မွာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ကိတ္မုန္႔မ်ားလုိ စက္ေတြတဝုန္းဝုန္းေမာင္းၿပီး လုပ္ရသည့္မုန္႔မ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ အညာေဒသ႐ိုးရာ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းေလးတစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကို ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရာင္းသူလည္းရွိသည္။ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားကို ေဖာက္သည္ျပန္ယူ ေရာင္းသူေတြလည္းရွိသည္။ ယခုေတာ့ သူမ်ားလုပ္ၿပီးသားမုန္႔ကို တစ္ဆင့္ျပန္ယူေရာင္းသည္က အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔လုပ္ရန္ ပထမဦးဆံုးအဆင့္အေနျဖင့္ ညေနပိုင္းတြင္ မေနာသုခ (သို႔မဟုတ္) ေပၚဆန္းဆန္လတ္ ဆန္အမ်ဳိးအစားႏွင့္ ဆန္ၾကမ္းကို ငါးျပည္ခန္႔စီေရာကာ တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ေရစိမ္ရပါသည္။ ေရစိမ္လို႔ ဆန္ေတြပြလာၿပီဆုိလွ်င္ႀကိတ္စက္ျဖင့္ ႀကိတ္ရပါသည္။ ရလာသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္မပ်စ္မက်ဲကို ထန္းလ်က္အခ်ိန္တစ္ဆယ္(ဆယ္ပိႆာ)ျဖင့္ အင္တံုထဲတြင္ စပ္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထန္းသီးလံုးမွည့္မွည့္ကို အခြံခြာၿပီး ထန္းသီးဆန္မ်ားအား လက္ျဖင့္ဖိကာ အရည္ထုတ္ရပါသည္။ အားလုံးၿပီးၿပီဆို ေရာင္းမအႀကီးျဖင့္ ေမႊရပါသည္။ နာရီဝက္ခန္႔ အသားက်ေအာင္ ေမႊလိုက္ၿပီဆုိရင္ျဖင့္ အျမႇဳပ္မ်ား ထလာတတ္ပါသည္။ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ၿပီဆုိပါက အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားကုိ မုန္႔ရည္အတြင္း ႏွစ္ေပးထားရသည္။ မုန္႔သားေကာင္းေအာင္အတြက္ဟု ဆုိပါသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္မ်ားစိမ္ထားသည့္ မုန္႔ရည္ကို ဆန္ေကာျဖင့္အုပ္ကာ ေျခာက္နာရီခန္႔ထားရပါသည္။ညဥ့္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေကာင္းခ်ိန္ျဖစ္ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ အိပ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္အိပ္ေန၍မရပါ။ ညေနမွာ ေဖာက္ထားခဲ့သည့္ မုန္႔ရည္ေတြက ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုလွ်င္ မုန္႔လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလၿပီ။ မီးဖုိသူကဖို၊ မုိးၿပဲဒယ္ထဲ ေရျဖည့္သူကျဖည့္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း စတင္ရပါၿပီ။ မီးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တည္ထားသည့္ မုိးၿပဲဒယ္အုိးထဲကေရေတြ တပြက္ပြက္ဆူလာၿပီး အေငြ႕ေတြတက္လာၿပီဆိုလွ်င္ ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္တင္ရပါသည္။ ထုိဆန္ေကာေပၚ ပိတ္စအျဖဴတစ္ထည္ ထပ္ခင္းရပါသည္။ ထုိပိတ္စအျဖဴေပၚကို ၆ နာရီေက်ာ္ စိမ္ထားသည့္ မုန္႔ဆန္အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ ေလာင္းတင္ရပါသည္။ ၾကက္ဥထည့္မည္ဆိုပါက မုန္႔တစ္ဗန္းလွ်င္ ႏွစ္လံုးခန္႔ေဖာက္ထည့္ရပါ၏။ ၿပီးေနာက္ အုပ္ေဆာင္းအုပ္ရၿပီး အုပ္ေဆာင္းေအာက္ေျခ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အေငြ႕လံုေစရန္ အဝတ္စုတ္ကုိ ေရဆြတ္ကာပတ္ရပါသည္။ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ေလာက္ၾကာ၍ အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔ေလးမ်ား ရရွိလာပါၿပီ။ တစ္ခါလုပ္လွ်င္ တစ္ဗန္းသာရေသာေၾကာင့္ အုိးၿပိဳင္လုပ္ေပသိ မုန္႔ေဖာက္သည္ယူမည့္ ေစ်းသည္မ်ားသည္မုိ႔ အားလံုးအတြက္ ေလာက္ငေအာင္လုပ္ၿပီးၿပီဆုိ မိုးစင္စင္လင္းေလၿပီ။နံနက္လင္းလွ်င္ ႏွီးဆန္ေကာႏွင့္ ႏွီးေတာင္းကိုင္ကာ ထန္းသီးမုန္႔သည္မ်ား မုန္႔ယူရန္လာၾကပါၿပီ။ သူတို႔ႏွီးေတာင္းထဲမွာထန္းသီးမုန္႔အခ်ပ္လိုက္ေတြ အထပ္ထပ္စီၿပီး ကိုယ္ေရာင္းေနက် ေရစႀကိဳေစ်းႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲ အရိပ္အာဝါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္မ်ားေအာက္ ေနရာယူသြားၾကသည္။ ေစ်းဝယ္မလာမီ ႏွီးေတာင္းထဲမွ ထန္းသီးမုန္႔ကို ႏွီးဆန္ေကာေပၚတင္ၿပီး အညာထြက္ဆံုဆီစစ္စစ္ပုတ္ကာ ညကေၾကာ္ထားသည့္ အုန္းဆန္ေၾကာ္နီနီရဲရဲျဖဴးထားလိုက္သည္။ ေစ်းဝယ္လာၿပီဆုိလွ်င္ မဝယ္မီ ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းအား ဓားပါးပါးေလးျဖင့္လွီးကာ အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္တို႔ၿပီး ေကြၽးတတ္သည္။ ေစ်းဝယ္သူကႀကိဳက္ၿပီဆိုမွ အလိုရွိသေလာက္ ႏွီးခ်ိန္ခြင္ျဖင့္ ျခင္တြယ္ေပးသည္။ ျခင္တြယ္ၿပီး ထန္းသီးမုန္႔မ်ားကို အုန္းသီးေၾကာ္ထပ္ျဖဴးၿပီး ဖ႐ံုယိုေခ်ာင္းေလးေတြ အုပ္ေပးသည္။ ဒူးရင္းသီးယုိ သုတ္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္ ပဲဆီသန္႔သန္႔ျဖင့္ ခ်က္ထားသည့္ အုန္းႏို႔ခ်က္ ထပ္သုတ္ျပန္သည္။ သၾကားျဖဴးသည္။ ၿပီးေနာက္ ငွက္ေပ်ာဖက္ႏုႏုေပၚတင္၊ သတင္းစာစကၠဴ ထပ္ပတ္ကာ အိတ္သန္႔သန္႔ျဖင့္ ထည့္ေပးတတ္ပါသည္။အခ်ဳိ႕ေစ်းဝယ္သူေတြက ကေလးေတြ တစ္အုပ္လိုက္ႀကီးလည္း လိုက္​ပါလာတတ္သည္မို႔ လူေစ့တက္ေစ့ အျမည္းေကြၽးရပါေသးသည္။ထန္းသီးမုန္႔တစ္ေျမႇာင္းဆို ႏွစ္က်ပ္ခြဲသားေလာက္ေတာ့ရွိတာမို႔ ေလးငါးေျမႇာင္းေကြၽးလိုက္ရၿပီဆို ေတာ္ေတာ္ေလးတာသြားၿပီ။အျမည္းေတြ ကိုယ္စီေကြၽးၿပီး ဝယ္ေတာ့အစိတ္သားေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္တြက္ေျခမကိုက္ေတာ့။ သို႔ေပသိ ထန္းသီးမုန္႔သည္ေတြ ေစ်းတြက္မတြက္ေတာ့ပါ။ ‘‘မလွဴႏိုင္ ေစ်းေရာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း လွဴတယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္တာပါပဲ။ ေနာက္ပိႆာမ်ားမ်ားဝယ္မယ့္သူနဲ႔ ျပန္ေထရတာေပါ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္ကေျပာသည္။ တစ္ဦးတည္းလာၿပီး ပိႆာလိုက္မ်ားမ်ားဝယ္ေတာ့ အျမည္းနည္းနည္းသာ ေကြၽးရသည့္အတြက္ လမ္းစားဆိုၿပီး ထန္းသီးမုန္႔အား အထုပ္သတ္သတ္ထုပ္ကာ ေပးတတ္ပါေသးသည္။ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ အေရာင္းရဆံုးအခ်ိန္က ယခုလုိ တေပါင္းလ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲခ်ိန္တုန္းကဆို ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူေရာ၊ ေရာင္းသူပါ ေရာင္းရလိုက္တာမ်ား တစ္ခ်က္ေလးမွမနားရ။ ပြဲေတာ္ျပန္ေတြရဲ႕ကားေပၚမွာ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ထုပ္ေလးေတြက တြဲေလာင္းက်ကာ ေဝွ႔ယမ္းလို႔။ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္ပြဲေရာက္ ရွမ္းျပည္နယ္ဘက္မွ ရွမ္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို ေဒသခံေတြက ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ ဝယ္ေကြၽးလိုက္တာ ငါးဆယ္သားကို တစ္ေယာက္တည္း စားပစ္သတဲ့။‘‘သူက စားလို႔ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ရင္လည္း ဝယ္ေပးလိုက္ဖို႔ေျပာေသးတယ္တဲ့’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔သည္ ေဒၚတင္တင္က သူတို႔ ထန္းသီးမုန္႔ႀကိဳက္ၾကပံုကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ‘‘ကိုယ့္မုန္႔ေလးႀကိဳက္တယ္ဆုိရင္ ပီတိျဖစ္တယ္။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ကို ထပ္လုပ္ေပးခ်င္တာ’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝင္းဝင္းခိုင္ကဆိုပါသည္။အခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေရစႀကိဳကိုမႀကံဳရင္ေတာင္ ကားဂိတ္ကေန လွမ္းမွာတတ္သည္။ တရားပြဲေတြမွာ မိမိတို႔ကိုးကြယ္သည့္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ေမြးေန႔ေတြမွာ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ စားဖို႔သက္သက္ မွာတာေတြလည္းရွိသည္။ ထန္းသီးမုန္႔အခ်ိန္တစ္ရာ (ပိႆာတစ္ရာ)ေလာက္ထိ မွာၾကသည္။ အဲဒီလုိမွာရင္ျဖင့္ ထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ အေပၚကျဖဴးတဲ့အစာေတြကိုသတ္သတ္စီခြဲထည့္ကာ ဂ်ပ္ဖာမ်ားျဖင့္ ကားဂိတ္ကေန တင္ေပးရသည္။ အခ်ဳိ႕က ထန္းသီးမုန္႔ကို ထူးရွယ္အျဖစ္ ႏို႔စိမ္းပါထည့္လုပ္ခိုင္းသည္။ အဲဒီလုိအခါဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္တစ္ပိႆာ ႏွစ္ေထာင့္ေလးရာေပမယ့္တစ္ပိႆာ သံုးေထာင္ေလာက္ ေစ်းျဖစ္သြားသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူမ်ားက ဆုိပါသည္။ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ ရြာအခ်ဳိ႕မွာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔နဲ႔ ဧည့္ခံတာမ်ဳိးလည္းရွိသည္ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္သူ ဦးစိန္ေအာင္မင္းကဆိုပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရစႀကိဳရဲ႕ ျမန္မာ့႐ိုးရာဓေလ့တစ္ခုတြင္လည္း ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔က ပါျပန္သည္။ ေမြးခ်င္းထဲက (သို႔မဟုတ္) မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းထဲက အိမ္အသစ္ျဖစ္ေစ၊ တိုက္အသစ္ျဖစ္ေစ ေဆာက္ေနသည္ဆိုပါက ေဆာက္လုပ္ေပးမည့္လက္သမားအဖြဲ႕ကို ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ သြားေကြၽးရသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိဓေလ့အား အိမ္ေဆာက္ခ်သည္ဟုဆုိပါသည္။အကယ္၍ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ေရစႀကိဳသားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရစႀကိဳသူႏွင့္ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းပါၿပီး အဲဒီမွာ မဂၤလာသြားေဆာင္ၾကၿပီဆိုပါစို႔။ စာဖတ္သူႏွင့္ အတူပါလာၾကမည့္ သင့္မိဘေဆြမ်ဳိးေတြအတြက္ အိမ္အျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ဝယ္ထည့္ေပးမွာ ေသခ်ာသည္။ ‘‘မဂၤလာေဆာင္ရွိတဲ့အခါမ်ဳိးဆိုရင္ တအားေရာင္းေကာင္းတာ’’ဟုထန္းသီးမုန္႔သည္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကဆိုပါသည္။ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေရာက္ေနတဲ့ ေရစႀကိဳသားေတြထံ လူႀကံဳရွိလို႔ ဘာမွာဦးမလဲေမးလိုက္ရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း မိဘေဆြမ်ဳိး မိတ္ရင္းေဆြရင္းအျပင္ ကိုယ့္ေဒသထြက္မုန္႔ပါ လြမ္းတတ္ၾကသည္မို႔ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔သာယူခဲ့ဖို႔ ဆက္ဆက္မွာၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္စားဖို႔အျပင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ကိုယ့္ေဒသထြက္ အစားအစာကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေကြၽးတတ္ၾကသည္။ခုေတာ့ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ေလးေတြက ကားစီးၿပီး ရန္ကုန္တို႔၊ မႏၲေလးတို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ သြားရတာတင္ အားမရေတာ့။ ေရစႀကိဳနယ္သားအခ်ဳိ႕လည္း ဝမ္းေရးအတြက္ ျပည္ပေရာက္ကုန္ၾကၿပီမို႔ လူႀကံဳရွိသည့္အခါ မွတ္မွတ္ရရ မွာတတ္သည့္အတြက္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔မ်ား ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္စီးေနရေလၿပီ။ အေဝးေရာက္အညာသားမ်ား ထန္းသီးမုန္႔စားရင္း အိမ္အလြမ္းေတြ ေျဖၾကေလၿပီ။ ‘‘တစ္ေလာကေတာင္ စင္ကာပူကေနမွာလို႔ ထည့္ေပးလိုက္ရေသးတယ္’’ဟု ထန္းသီးမုန္႔လုပ္သူ ေဒၚဝါဝါခိုင္ကေျပာျပသည္။ ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊တုိင္းတစ္ပါးအစားအစာေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲဝင္လာလာ၊ ကမၻာ၏ မည္သည့္အရပ္တြင္ရွိေနသည္ျဖစ္ပါေစ အညာျပန္လက္ေဆာင္ ေရစႀကိဳထန္းသီးမုန္႔ကိုေတာ့ျဖင့္ မက္မက္ေမာေမာ စားခ်င္ေနသူေတြကေတာ့ ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
(Credit to 7Day News Journal)

YESAGYO !

*Palm-trees are never gray...
*Chin-Dwin goes out to the bay...
*Shin-Ma-Taung lies as a wale....
*Incense-sticks are aromatic around the way....
*``` `Nant-Thar-Myay´that they say....
*So...
`` `Wanna Wish As we Pray....
*Be Yesagyo Bloomed Till Doomsday´´.....

( Credit to TNNW )

ထိန္းသိမ္းမႈလိုအပ္ေနေသာ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းေတာႀကီးမ်ား

ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းေဒသ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္သည္ ေဒသ၏ေရေျမ၊ ရာသီဥတုအရ ထန္းပင္ေပါမ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္သည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕အဝင္ လမ္းမႀကီးေဘး ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ထန္းပင္မ်ား အစီအရီေပါက္ လ်က္ရွိသည္မွာ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕က ခရီးဦးႀကိဳေနသည့္အလား ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရစႀကိဳသားမ်ားကမိမိတို႔ၿမိဳ႕ကို ထန္းရိပ္ညိဳညိဳေရစႀကိဳဟုပင္ ဖြဲ႕ဆိုေခၚေဝၚၾကသည္။ထန္းပင္ေပါမ်ားေသာ ေဒသျဖစ္ရာ ထန္းရည္ထုတ္ျခင္း၊ ထန္းလ်က္ခ်က္ျခင္းစသည့္ ထန္းပင္အေျချပဳစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို မိသားစုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္း အျဖစ္ ေရွးကပင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။ထန္းပင္မ်ားအေၾကာင္းထန္းပင္တြင္ အဖိုႏွင့္ အမ (ထန္းဖို၊ ထန္းမ)ႏွစ္မ်ဳိးရွိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွ ထန္းရည္ရႏိုင္သည္။ ထန္းဖိုပင္တြင္ ထန္းႏို႔ ေခ်ာင္းမွ ထန္းရည္ခ်ဳိကိုရၿပီး ထန္းမပင္တြင္ ထန္းသီးခိုင္ မွ ထန္းရည္ခ်ဳိကိုရသည္။ ထန္းဖိုပင္မွ ထန္းရည္ကို တေပါင္းလဆန္းမွ ကဆုန္လအထိရႏုိင္ၿပီး ႏုရစ္ရည္ႏွင့္ ညႇပ္ရည္ဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ ထန္းမပင္မွ ထန္းရည္ကို နယုန္လမွ သတင္းကြၽတ္လအထိ ရရွိႏုိင္သည္။ထန္းတက္ျခင္းႏွင့္ ထန္းလ်က္ခ်က္ျခင္းထန္းပင္မွ ထန္းရည္ကို ေျမအိုးျဖင့္ ခ်ိတ္ဆြဲရယူသည္။ထန္းတက္သမားသည္ နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ ထန္းပင္ တက္ကာ ေျမအိုးကိုခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ၿပီး ညေန ၃ နာရီခန္႔တြင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တက္၍ ထန္းရည္အိုးသစ္မ်ား လဲလွယ္ ခ်ိတ္ဆြဲသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္ရက္နံနက္ ၆ နာရီ တြင္ ထန္းရည္အုိးမ်ားထပ္မံလဲလွယ္ရသည္။ မနက္ပိုင္း ခ်ိတ္ၿပီး ေန႔လယ္တြင္ျဖဳတ္ေသာ ထန္းရည္ကို နံနက္ရည္ ဟုေခၚ၍ ညေနခ်ိတ္ၿပီး နံနက္တြင္ျဖဳတ္ေသာထန္းရည္ ကို ညရည္ဟု ေခၚသည္။ထန္းရည္ခ်ဳိ ေျမအိုးတစ္အိုးစာကို ထန္းလ်က္ခ်က္လွ်င္ ထန္းလ်က္ ၂၅ က်ပ္သားခန္႔ရသည္။ ထန္းတစ္ပင္လွ်င္တစ္ရက္ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ ထန္းရည္ခ်ဳိေျမအိုး သံုးအိုးမွ ေလးအိုးခန္႔ ပံုမွန္ရသျဖင့္ တစ္ရက္တြင္ ထန္းလ်က္ တစ္ပိႆာခန္႔ရေလ့ရွိသည္။ ထန္းရည္ကို ဒယ္အိုးျဖင့္ ထန္းလ်က္ခ်က္ၾကၿပီး တစ္ဒယ္လွ်င္ ထန္းလ်က္ႏွစ္ပိႆာ ခန္႔ခ်က္ႏိုင္သည္။ ထန္းရည္တစ္ဒယ္ကို ထန္းလ်က္ရရန္ နာရီဝက္ခန္႔က်ဳိခ်က္ရသည္။ထန္းတက္သမားမ်ားဘဝထန္းတက္သမားသည္ ထန္းရည္ခံယူရန္ တစ္ရက္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေန႔စဥ္ထန္းပင္တက္ရကာ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ အပင္ ၄ဝ ခန္႔တက္ရသည္။ ေနပူသည္ျဖစ္ေစ၊ မိုးရြာသည္ျဖစ္ေစ ၂၅ ပိႆာခန္႔ေလးေသာ ယင္းေထာင္ကိုထမ္းကာ တစ္ ပင္ၿပီးတစ္ပင္ ေျပာင္း၍ တက္ရသည္။ ေျခဗလာ လက္ ဗလာျဖင့္ ထန္းပင္ကိုတြယ္ဖက္တက္ရေသာေၾကာင့္ ထန္း တက္သက္ၾကာေသာ ထန္းတက္သမား၏ လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးမ်ားသည္ အသားမာတက္ကာ လကၡဏာအေရး အေၾကာင္းမ်ားပင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေလ့ရွိသည္။ထန္းသမားမိသားစုထန္းတက္သမားက ထန္းပင္တက္၍ရယူထားေသာထန္းရည္မ်ားကို ဇနီးသည္က ေန႔စဥ္နံနက္မွ ေနဝင္အထိ နားခ်ိန္မရွိ ထန္းလ်က္ခ်က္ရသည္။ ထန္းတက္သမား၏သားသမီး ကေလးမ်ားအေနျဖင့္လည္းဖခင္က ထန္္းပင္ တက္ရာတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရန္အပင္ေျခရင္းတြင္ေျမအိုး လြတ္မ်ား ခ်ထားေပးျခင္း၊ ျဖဳတ္ယူခဲ့ေသာ ထန္းရည္ အိုးမ်ားကို လိုက္လံသိမ္းဆည္းကာ ထန္းလ်က္ခ်က္မည့္ မိခင္ထံ ပို႔ေပးျခင္း၊ ထန္းရည္ခ်ဳိအုိးမ်ားကို ေဆးေၾကာ ၿပီး အခ်ဥ္မေပါက္ေစရန္ အိုးဖုတ္ျခင္းတုိ႔ကိုေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ ရသည္။ သားျဖစ္သူသည္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔တြင္ ထန္းပင္စတက္ရ၍ သမီးျဖစ္သူသည္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ တြင္ ထန္းလ်က္စတင္ခ်က္ကာ မိဘ၏လုပ္ငန္းအေမြကို ဆက္လက္ခံယူေလ့ရွိၾကသည္။ထိုသို႔ တစ္မိသားစုလံုး အပင္ပန္းခံလုပ္ကိုင္ၾကၿပီး ရရွိ လာေသာ ထန္းလ်က္မ်ားကိုထန္းလ်က္ပြဲ႐ုံမ်ားသို႔ သြား ေရာက္ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ ထန္းေပၚေသာရာသီတြင္ ထန္း သမားမိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထန္းရည္မရသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္မူ ထန္းရြက္ ထန္းလက္ျဖင့္ ဦးထုပ္မ်ား၊ ကုလားထိုင္မ်ား ျပဳလုပ္ ေရာင္းခ်ၿပီး ဝင္ေငြရွာၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ စားဝတ္ေန ေရးအတြက္ လံုေလာက္မႈမရွိသျဖင့္ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ေပၚေစ်းဆုိင္မ်ားမွထန္းေပၚေပးအေနျဖင့္ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားႏွင့္ ငါးပိမ်ားကို အေၾကြးယူ စားေသာက္ၾကရသည္။ထန္းေပၚ ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ထန္းလ်က္ေရာင္းရေငြမ်ားျဖင့္ ယူထား ေသာပစၥည္းမ်ားအား အေၾကြးျပန္ဆပ္ကာအေၾကြး သံသရာလည္ေနေတာ့သည္။ထန္းလုပ္သားမ်ားအလုပ္ေျပာင္းယခုႏွစ္မ်ားတြင္ထန္းလ်က္ခ်က္ရန္ထင္းေစ်းႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္လာသျဖင့္ ေဒသအေခၚ ေလဖိုဟုေခၚေသာ သစ္ရြက္အမိႈက္မ်ား၊ စပါးခြံမီးဖိုမ်ား၊ ေျပာင္း႐ိုးမ်ားစသည္တို႔ကို မီးဆိုက္ရသည့္ မီးဖိုမ်ားအသံုးျပဳၾကရသည္။ ထုိသို႔ကုန္က်စရိတ္ဘက္မွ တက္လာေသာ္လည္း ထန္း လ်က္ေစ်းမွာ တစ္ပိႆာေငြက်ပ္ ၈ဝဝ ခန္႔ႏႈန္းမွ မတက္ သျဖင့္ အျမတ္ရမႈေလ်ာ့နည္းလာၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ ထန္းတက္သမားလူငယ္အမ်ားစုသည္ ထန္းသမားဘဝကိုစြန္႔လႊတ္ကာ အျခားအလုပ္အကိုင္ မ်ား ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္လာၾကသျဖင့္ ထန္းလုပ္သား မ်ားေလ်ာ့ပါးလ်က္ရွိသည္။ ေရစႀကိဳမွ ထန္းတက္သမား လူငယ္ေလးမ်ားသည္မေလးရွားႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္သူမ်ားလာၾကၿပီး ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္သို႔သြားကာ ကုန္မ်ဳိးစံုကိုအထမ္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဆုိင္ ကယ္ျဖင့္လည္းေကာင္း လွည့္လည္ေရာင္းခ်သည့္အလုပ္ မ်ား ေျပာင္းလုပ္ေနၾကသည္။ထန္းတစ္ပင္လံုး အသံုးမဝင္သည္မရွိေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္ရွိ ထန္းေတာမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ရာေက်ာ္သက္တမ္းရွိရာ ဘုိးဘြားအေမြအႏွစ္ ထန္းပင္ မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထန္းပင္သည္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၾကက္မ တစ္ဝပ္စာခန္႔သာႀကီးၿပီး စတင္စိုက္ပ်ဳိးခ်ိန္မွ ၁ဝ ႏွစ္ အၾကာတြင္ ထန္းရည္စတင္ရရွိသည္။ ထန္းရည္ရႏိုင္ သည့္ အနိမ့္ဆံုးအပင္သည္ ၁၅ ေပခန္႔ျမင့္ၿပီးအျမင့္ဆံုး အပင္မွာ ေပ ၈ဝ ခန္႔ရွိသည္။ထန္းပင္တစ္ပင္လံုးတြင္ အသံုးမဝင္သည့္ေနရာဟူ၍မရွိဟုပင္ဆုိႏိုင္သည္။ ထန္းလက္ျဖင့္ ကုလားထုိင္လုပ္ ေရာင္းခ်ႏိုင္ၿပီး ထန္းရြက္မ်ားကိုအိမ္အမိုးမ်ားအျဖစ္ သံုးၾကသည္။ ထန္းမပင္မ်ားမွ ထန္းသီးကို ခုတ္ယူေရာင္း သည္။ နတ္ေတာ္လသို႔ေရာက္လွ်င္ ထန္းျမစ္မ်ား တူးေဖာ္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထန္းရည္ခ်ဳိကို ထန္းလ်က္ခ်က္ၿပီး ေရာင္းသလို အခ်ဥ္ေဖာက္ကာ ထန္းရည္ခါးအျဖစ္လည္း ေရာင္းသည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ထန္းရည္ခါးဆိုင္၁၄ ဆိုင္ခန္႔ရွိၿပီး ထန္းရည္ခါးေသာက္သူလည္း မ်ားသည္။ ေျမအိုးတစ္လံုး (တစ္ျမဴ)လွ်င္ က်ပ္ငါးရာခန္႔ရရွိသျဖင့္ ထန္းရည္ေပၚခ်ိန္တြင္ ထန္းသမားတို႔ အဆင္ေျပၾကသည္။သက္တမ္းရင့္ေသာထန္းပင္မွ ထန္းသားသည္ သစ္မာ သားကဲ့သို႔ ပ်ဥ္တိုက္၍ အသံုးျပဳႏိုင္သျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ထန္း ပင္ျမင့္မ်ားကိုခုတ္လွဲၿပီး သစ္အစားထုိးအိမ္ေဆာက္ၾက သည္။ အိမ္ေဆာက္ရာတြင္အသံုးမ်ားေသာသစ္ျဖစ္သည့္ အင္သားထက္ ေစ်းႏႈန္းသက္သာသည့္အျပင္ အင္သား သည္အရွည္ ၁၂ ေတာင္ခန္႔သာရျခင္းႏွင့္ ထန္းသားက အရွည္ ၁၈ ေတာင္အထိရႏိုင္ျခင္း၊ထန္းသားရင့္ပါက အင္သားထက္ပင္ ႏွစ္ရွည္အသံုးခံႏိုင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ပိုးထိုးျခင္း၊ ျခစားျခင္းမရွိဘဲ မိုးလံု ေလလံုအသံုးျပဳပါက ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီအထိခံႏိုင္ေၾကာင္း ႏွင့္ ေရထဲတြင္သံုးပါကဆယ္ႏွစ္ခန္႔သာခံႏိုင္ေၾကာင္း သိရ သည္။ ထန္းပင္ပိုင္ရွင္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ႏွစ္ရွည္ထန္းပင္ႀကီးမ်ားကို အေတာင္ ၅ဝ မွ ၆ဝ ခန္႔အထိ တစ္ပင္ေငြက်ပ္ ၁၂ဝဝဝ ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အေတာင္ ၃ဝ မွ ၄ဝ ခန္႔အထိ တစ္ပင္က်ပ္ ၇ဝဝဝ ျဖင့္လည္းေကာင္းေရာင္းခ်ၾကသည္။ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းပင္မ်ားေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္တြင္ ထန္းပင္အေရအတြက္ခုနစ္သိန္း နီးပါးရွိေၾကာင္းႏွင့္ ထန္းရည္ခ်ဳိထြက္သည့္ အရြယ္ေရာက္ ထန္းပင္ ေျခာက္သိန္းခြဲခန္႔ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ စိုက္ ဧကအေနျဖင့္ ၆၄ဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး အသံုးျပဳဧက ၆ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိသည္။ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ ထန္းပင္မ်ားသည္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ ႏွစ္ရွည္ပင္မ်ားျဖစ္ သည္။ ထိုထန္းပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲေရာင္းခ်ေနေသာ္လည္း အသစ္စိုက္ပ်ဳိးမႈမွာ နည္းပါးသျဖင့္ ယခုႏႈန္းအတုိင္းေန႔စဥ္ခုတ္ယူေနပါက ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေရစႀကိဳၿမိဳ႕မွ ထန္းေတာႀကီးမ်ားေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ဖြယ္ ရွိသည္။ပြဲ႐ုံလုပ္ငန္းမ်ားယခုအခါ ထန္းတက္သမား ရွားပါလာသည့္အတြက္ ထန္းတက္မည့္သူမ်ားမရွိေတာ့ျခင္းႏွင့္ထန္းပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲေရာင္းခ်ေသာ္လည္း အပင္သစ္စိုက္ပ်ဳိးမႈမရွိ ေတာ့သျဖင့္ ထန္းပင္မ်ားေလ်ာ့နည္းလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ထန္းလ်က္အထြက္ႏႈန္း ေလ်ာ့က်လ်က္ရွိေနသည္။ေရစႀကိဳၿမိဳ႕တြင္ ထန္းလ်က္ပြဲ႐ုံ ၁၅ ႐ုံခန္႔ရွိကာ ပြဲ႐ုံမ်ားသို႔ ထန္းလ်က္အဝင္ႏႈန္းမွာတစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေလ်ာ့ နည္းေနသည္ဟု သိရသည္။ထိန္းသိမ္းကာကြယ္သင့္ထန္းပင္မ်ားခုတ္လွဲေရာင္းခ်၍ ထန္းေတာႀကီးမ်ားပ်က္သုဥ္းသြားပါက ၿမိဳ႕၏သဘာဝစိမ္းလန္းစိုျပည္ေရးကို မ်ားစြာထိခိုက္ေစႏိုင္သလို သဘာဝရာသီဥတု ေဂဟစနစ္ ကိုလည္း ပ်က္စီးေစႏိုင္သျဖင့္ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္မွ ထန္းပင္ ထန္းေတာႀကီးမ်ားမပ်က္စီး၊ မေပ်ာက္ပ်က္ေစေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္မႈမ်ားျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္လ်က္ရွိေနသည္။ ။

    ( Credit;Myanmaalin Facebook)