`` ျပည္သူ႔ေအာင္ပြဲ ဒို႔ဆင္ႏႊဲမည္ ´´ ႏွိုးေဆာ္လႊာ

`` ျပည္သူ႔ေအာင္ပြဲ ဒို႔ဆင္ႏႊဲမည္ ´´ ႏွိုးေဆာ္လႊာ

ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရသစ္ ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္အား (1.4.2016 ) ေန႔တြင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးေအးခ်မ္းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ေရစႀကိဳ ၿမိဳ႕သူ၊ၿမိဳ႕သား နယ္သူ၊နယ္သားမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔အစီအစဥ္အတိုင္း ပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ပါရန္ အသိေပးႏွိုးေဆာ္သမႈ ျပဳအပ္ပါသည္။

အစီအစဥ္မ်ား-

(၁) (1.4.2016 ) ေသာၾကာေန႔၊ တစ္ေန႔တာ မီးရႈးမီးပန္း ပစ္လႊတ္ျခင္း။
(၂) နံနက္ပိုင္းတြင္ ၾကာဇံေၾကာ္စတုဒီသာ ႏွင့္ ညေနခင္းတြင္ ၾကာဇံဟင္းခါး၊အေအး စတုဒီသာတို႔ျဖင့္ ေဝငွတုိက္ေကြၽးျခင္း။
(၃) ညပိုင္းတြင္-ဆီမီးတစ္ေထာင္ ပူေဇာ္ျခင္း၊ေတးဂီတႏွင့္ အကဝါသနာရွင္မ်ား ပါဝင္ဆင္ႏႊဲနိုင္ရန္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း။
(၄) ေနရာ- ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ပြဲေတာ္ခင္းႏွင့္ မိမိတို႔ျပဳလုပ္လိုသည့္ ေနရာအသီးသီး၌ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျပဳလုပ္ျခင္း။

Credit - Facebook

ေရစႀကိဳၿမိဳ႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္တု စိုက္ထူနိုင္ရန္ ေျမေနရာအခက္အခဲႏွင့္ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ရွိေန

ေရစႀကိဳၿမိဳ႕တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္တု စိုက္ထူနိုင္ရန္ ေျမေနရာအခက္အခဲႏွင့္
ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ရွိေန
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ေရစႀကိဳ၊ မတ္ ၅ - ေရစႀကိဳၿမိဳ႕၌ ဇူလိုင္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္စိုက္ ထူနိုင္ ရန္ ေျမေနရာ အခက္အခဲႏွင့္ ေငြေၾကး အခက္အ ခဲရွိေနေၾကာင္း ေရစ ႀကိဳ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီ ဒုဥကၠ႒ ဦးေမာ္စီက ေျပာ သည္။

''ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပြဲကစၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ ပြဲေတြ ျပန္က်င္း ပခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ ေရစႀကိဳမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမရွိတဲ့ အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ထားရွိဖို႔၊ ျပည္သူ႔ရင္ျပင္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ျပည္မွာ စစ္ပညာ သင္တုန္းက စစ္ဝတ္စုံနဲ႔ ဓားေထာက္ ေနတဲ့ပုံ ကို ေရြးခ်ယ္ထားပါတယ္''ဟု ေရစႀကိဳဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ျဖစ္ေျမာက္ ေရးေကာ္မတီ ဒုဥကၠ႒ ဦးေမာ္စီက ေျပာသည္။

စစ္ဝတ္စုံျဖင့္ ဓားေထာက္ရပ္ ေနသည့္ ေၾကး႐ုပ္တုသည္ အျမင့္ေပ ကိုးေပခြဲျမင့္မည္ျဖစ္ၿပီး ေၾကး  ပိႆာ     ၂၀၀ ဝန္းက်င္ (ကာလတန္ ဖိုးက်ပ္ သိန္း ၁၂၀) သုံးထားေၾကာင္း ေၾကး သြန္းပညာရွင္ ဦးသန္းေဇာ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီ ပညာရွင္ဇင္မင္းထြန္းက ဆိုသည္။

လက္ရွိတြင္ မတည္ေငြက်ပ္ ၈၅ သိန္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိၿပီး ရင္ျပင္အပါ အဝင္က်ပ္သိန္း ၂၅၀ ခန႔္ ကုန္က်မည္ျဖစ္ရာ ေငြေၾကးအခက္အ ခဲႏွင့္ ေျမေနရာ အခက္အခဲရွိေန ေၾကာင္း သိရသည္။   

Credit  Democracy Today

သစ္သားတိုင္သံုးရာေက်ာ္ျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္သက္တမ္းရွိ မအူတံတား

သစ္သားတိုင္သံုးရာေက်ာ္ျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္သက္တမ္းရွိ မအူတံတား
=======================================

ေဆာင္းပါး-ေဖထြဏ္းေဇာ္(ေရစႀကိဳ)

မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး အမရပူရၿမိဳ႕နယ္၌ ေတာင္သမန္အင္းအတြင္း တည္ေဆာက္ထားေသာ ဦးပိန္တံတားသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျပည္တြင္း ျပည္ပ ခရီးသြားမ်ားျဖင့္ စည္ကားလ်က္ရွိၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ေသာ တံတားတစ္စင္းျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပခရီးသြားႏိုင္ငံျခား သားမ်ား အထူးသေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ၾကလ်က္ ျမန္မာကို ကမၻာကသိေစေသာ ေက်ာ္ၾကားသည့္ တံတားတစ္စင္းလည္းျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္သူ မ်ားကလည္း လူတိုင္းမေရာက္ဖူးၾကေသာ္လည္း လူတိုင္းေတာ့ ၾကားဖူးၾက မည္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ လူတိုင္းလည္း မၾကားဖူး၊ လူတိုင္းလည္းမေရာက္ဖူးေသာ မေကြး တိုင္းေဒသႀကီး ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ မအူအင္းကိုျဖတ္၍ မအူငယ္ရြာ ႏွင့္ မအူအလယ္ရြာကို ဆက္သြယ္တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဦးပိန္တံတားကဲ့ သို႔ေသာ တံတားတစ္စင္းတည္ရွိေနပါသည္။
အဆိုပါ မအူရြာတံတားသည္ ဦးပိန္တံတားႏွင့္ မည္သည့္တံတားကေစာ သည္၊ မည္သည့္တံတားက ေနာက္က်သည္ကိုေတာ့ စာေရးသူလက္လွမ္းမမီ ၍ မသိေသာ္ျငားလည္း ေရစႀကိဳၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ မအူအင္းကိုျဖတ္၍ တည္ ေဆာက္ထားေသာ မအူရြာတံတားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၆ဝ ေက်ာ္က တည္ေဆာက္ထားခဲ့ေသာ သစ္သားတံတားတစ္စင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကမၸည္း ေရးထိုးထားေသာ မွတ္တမ္းေက်ာက္တိုင္ပါစာအရ သိရွိရသည္။
မအူရြာတံတားတည္ေဆာက္ထားပံုမွာလည္း ဦးပိန္တံတားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူ၍ တံတားေပၚတြင္ ေခတၱနားေနေဆာင္ သံုးေဆာင္ကိုလည္း ထည့္သြင္း တည္ေဆာက္ထားရွိၿပီး တုိင္ေပါင္း ၃၄၄ တိုင္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားေၾကာင္း တံတားတိုင္အေရအတြက္ကို မွတ္သားထားသည္ (တံတားတိုင္ေပါင္း ''ေညာင္ ေရေလာင္း'')ဟူေသာ သခ်ၤာနည္းျဖင့္ ေရးသားထားေသာ မွတ္တမ္းစာအရ သိရွိရပါသည္။
အဆိုပါ မအူရြာသစ္သားတံတားမွာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာေညာင္းလာသည္ႏွင့္ အမွ် သဘာဝရာသီဥတု၏ ေရဒဏ္၊ ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္တို႔ႏွင့္အတူ အျခား ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ၁၃၁ဝ ခုႏွစ္ ဒုတိယဝါဆိုလဆန္း ၆ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ေၾကာင္း မွတ္တမ္းေက်ာက္စာတိုင္ပါ ကမၸည္းေက်ာက္စာအရ ေလ့လာသိရွိရသည္။
ထို႔ေနာက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုလက္ထက္တြင္ ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္းအရ ရန္ပံုေငြက်ပ္ သိန္း ၂ဝ ျဖင့္ တစ္ႀကိမ္၊ သစ္ေတာေရးရာဝန္ႀကီးဌာန ဒုတိယဝန္ႀကီး ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီးသိုက္ထြန္း (ၿငိမ္း)က တံတားႀကီးေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေစရန္အတြက္ ကြၽန္းတိုင္မ်ား လွဴဒါန္းမႈျဖင့္ ေဒသခံမ်ား ပူးေပါင္း၍ ျပဳျပင္မြမ္းမံခဲ့ေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို အဂၤလိပ္မ်ား အုပ္စိုးခဲ့စဥ္ကာလက မအူရြာတြင္ အဂၤလိပ္ ႐ံုးစိုက္ခဲ့ၿပီး ရိကၡာႏွင့္ လက္နက္မ်ားကို သေဘၤာျဖင့္သယ္ယူ၍ မအူလယ္ရြာ ဆိပ္ကမ္းမွ သယ္ယူသျဖင့္ မအူလယ္ရြာသည္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းလည္းျဖစ္ခဲ့ ေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားထံမွ သိရသည္။
ထို႔အျပင္ မအူရြာမ်ားသည္ ေရွးယခင္ကတည္းကရွိခဲ့ေသာ ရြာမ်ားျဖစ္ၿပီး
မဥ ဟူေသာ မိဖုရားအပိုင္စားရေသာ မအူေလးရြာဟု မွတ္သားရပါသည္။ ထိုမအူေလးရြာမွာ မအူအလယ္ရြာ၊ မအူငယ္ရြာ(ယခု မအူေအာက္ဆိပ္ရြာ)၊ မအူေတာင္ရြာ၊ မအူေျမာက္ရြာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ကာလတြင္ မအူအင္းကိုျဖတ္၍ တည္ေဆာက္ထား ေသာ ပနံ႔တင့္ရြာ သာယာလွပသလို ခ်င္းတြင္းျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္ လာေသာ ေလႏုေအးကို ႐ွဴ႐ိႈက္ရင္း တံတားႀကီးေပၚ ျဖတ္သန္းရသည္မွာ လည္း အရသာရွိလွသည္မို႔ တစ္ခါတစ္ေခါက္ လာေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚေရးသား အပ္ပါသည္။ ။



Credit to Myanmaalinn Fb

လြမ္းစရာ႕ အညာပံုရိပ္မ်ား....

အရက္ၾကက္နဲ႔ ေႏြမိန္တေပါင္းရဲ႕

အရက္ၾကက္နဲ႔ ေႏြမိန္တေပါင္းရဲ႕

ေရးသားသူ- ေမာင္သာခ်ဳိ

ျမန္မာျပည္၌ နတ္ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ၊ ပူေဇာ္ပသမႈကို အေျခခံကာ ေရးဖဲြ႕ထားသည့္ ၀တၳဳရွည္ႏွစ္ပုဒ္ ထင္ရွားပါသည္။

တစ္ပုဒ္က “ၿပံဳး၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ ရယ္၍လည္း ကန္ေတာ့ခံေတာ္မူပါ”၀တၳဳ။ ေရးသူက ႏုႏုရည္(အင္း၀)။ ေနာက္တစ္ပုဒ္က “၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုး တန္းထိုးလို႔ ႀကဳိမယ္”၀တၳဳ။ ခင္ခင္ထူး၏လက္ရာ။ မႏုႏုရည္(အင္း၀)က မႏၲေလးႏွင့္ မတၱရာၾကားက ေတာင္ျပဳန္းေဒသ ေရႊဖ်ဥ္းႀကီး၊ ေရႊဖ်ဥ္းေလး မင္းညီေနာင္ႏွစ္ပါး ပူေဇာ္ပသပဲြကို အေျခခံၿပီးေရးကာ၊ မခင္ခင္ထူးကမူ ခ်င္းတြင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီၾကားက ထန္းေတာကူနီ ကိုႀကီးေက်ာ္ ပူေဇာ္ပသပဲြကို
အေျခခံကာ ေရးသားထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးဆရာမ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေမာင္မ်ား၊ ႏွမမ်ားသဖြယ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ပါသည္။ သူတို႔၀တၳဳမ်ားကို တည္ေဆာက္ဖန္တီးၾကရာ ေတာင္ျပဳန္းေဒသ၊ ပခန္းေဒသတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္စပ္ပါသည္။ မႏၲေလးႏွင့္ မတၱရာအၾကား ကၽြန္ေတာ္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္လုပ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွေခါက္ရွိမွန္း မသိေတာ့။ ပခန္းေဒသကတဲ့ေရာ။ သြားရျပန္ၿပီ ေရစႀကဳိ။ သြားရျပန္ၿပီ ေျမာင္။ သြားရျပန္ၿပီ ပခုကၠဴ။ သြားရျပန္ၿပီ ၿမိဳင္။ သြားရျပန္ၿပီ ပံုေတာင္ပံုညာ။ ေအာ္... ပခန္း ပခန္း။ ၿမဳိ႕ေဟာင္းရဲ႕ အနံ႔အသက္ အထိအေတြ႕ အႂကြင္းအက်န္မ်ားနဲ႔ ပခန္း။

(ႏွစ္)

ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းရွိ ၿမဳိ႕ေတာ္ပခုကၠဴသို႔သြားလွ်င္ ယခင္က ေညာင္ဦးဘက္ကမ္းရွိ လက္ပံေျခေပၚရြာကေလးကေန ဇက္ျဖင့္ လူေရာ ကားပါ ျဖတ္ကူးခဲ့ၾကရေသာ္လည္း ယခုမူ ဧရာ၀တီတံတား(ပခုကၠဴ)၏ ေက်းဇူးတရားျဖင့္ ေစြ႕ခနဲ ေရြ႕လိုက္႐ံုမွ်ျဖင့္ ပခုကၠဴၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္သြားႏိုင္ပါၿပီ။

ပခုကၠဴၿမဳိ႕၏ အထက္နားဆီမွာက ခ်င္းတြင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္တို႔ ဆံုရာရွိပါသည္။ ပခုကၠဴကေန ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဘက္ကမ္းပါးအတိုင္း အထက္သို႔ဆန္ၿပီးေနာက္ ၿမဳိင္ႏွင့္ ေပါက္တို႔ရွိရာ လက္၀ဲဘက္သို႔မတိမ္းဘဲ ခ်င္းတြင္း၏ အေနာက္ဘက္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ ေရွ႕သို႔ဆက္၍ဆက္၍ တိုးခဲ့ေသာ္ ေရစႀကဳိသို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။

ပခန္းကား ပခုကၠဴႏွင့္ ေရစႀကဳိၾကားတြင္ရွိေသာ ကိုႀကီးေက်ာ္ က်င္လည္က်က္စားခဲ့ရာေဒသ။ ပခန္းငယ္တဲ့၊ ပခန္းႀကီးတဲ့။ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းေဒသ။ တစ္ေခါက္တြင္ကား ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲ၌ ေရေဖာင္ေဖာင္ႀကီးကာ ညဳိညစ္ပုပ္သိုးေသာ မ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္ ခ်င္းတြင္းေဒါမာန္ထ,ကာ သြင္သြင္စီး၍ေနေသာ ရက္ေတြထဲ၌ ကားလမ္းကေန ျမစ္ဘက္သို႔ ဖဲ့ဆင္းကာ ခ်င္းတြင္းကို စက္ေလွျဖင့္ ျဖတ္ကူးၿပီး ကိုႀကီးေက်ာ္ နတ္နန္းရွိရာ ထန္းေတာကူနီသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ပါေလသည္။

(သံုး)

ထန္းေတာကူနီက ပခန္းကေန ခ်င္းတြင္းကို ခပ္ေစာင္းေစာင္း စုန္၍ကူးလိုက္လွ်င္ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ေသာ ဟိုးအေနာက္ဘက္ကမ္းက ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသည္ ခ်င္းတြင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီၾကားက ေျမႏုကၽြန္းေဒသလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေဒသမွာ ကၽြန္းဆယ့္ႏွစ္ရြာက နာမည္ႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထူးကေတာ့ ကၽြန္းဆယ့္ႏွစ္ရြာ မကပါဘူးဟု ဆိုပါသည္။ ေျမေတာ္၊ ပန္းညဳိ၊ ေက်ာက္ဖူး၊ ၿဖံဳဖူး၊ မီးေလာင္ကၽြန္း၊ သာေဂါင္၊ ႏြားေမာ့၊ ေရႊလံွ၊ ဆင္ေျခရာ၊ ျမစ္စုတ္၊ မိဖုရားရြာ၊ မဲကုန္းရြာ၊ ငတေရာ္၊ ေရရွား၊ မိုးျဖဴ၊ မိုးကဲြ၊ ခ်င္းယား စသည္ စသည္။ သည္လိုဆိုရင္ျဖင့္ ဘယ္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရြာ က,ပါ့မလဲ ...ထား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ျမစ္ႀကီး ႏွစ္သြယ္ၾကားထဲက ကၽြန္းစုႀကီးေပၚမွာျဖင့္ ထန္းေတာကူနီက နာမည္ေက်ာ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုႀကီးေက်ာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ရာ ရြာတစ္ရြာမဟုတ္လား။

ကိုႀကီးေက်ာ္၏ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ့ကို ေ၀၀ါးေထြျပားပါသည္။ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုက ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ပုဂံဘုရင္သိန္းခြန္မင္း၏ သားအျဖစ္ ေဖာ္ျပပါသည္။ သိန္းခြန္မင္းဟူသည္မွာ အေနာ္ရထာမတိုင္မီ ၁၅ ဆက္က မင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သမိုင္းဆရာအစစ္ေတြကေတာ့ လက္ခံမည္မထင္မိ။ ထို သိန္းခြန္မင္းက ေတာင္နန္းစံ၏သား ေရႊေလာင္းမင္းသားကို အိမ္ေရွ႕မင္းအျဖစ္ ခန္႔အပ္လို၍ ေျမာက္နန္းစံကေမြးသည့္ သားေတာ္စည္သူႏွင့္ ေက်ာ္စြာတို႔ ေတာင္ညဳိလယ္မအရပ္သို႔ အပို႔ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ ယင္းမွတစ္ဆင့္ ပခန္းသို႔ ေရာက္ရာက စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ေက်ာ္စြာအား တူးေစရာ ၾကက္၊ အရက္၊ မိန္းမကိစၥမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့သျဖင့္ ေနာင္ေတာ္စည္သူကသတ္၍ ေသခဲ့ရၿပီး မင္းေက်ာ္စြာနတ္ေခၚ ဦးမင္းေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း ဆိုပါသည္။

ေနာက္ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုအရမူ ဦးမင္းေက်ာ္သည္ အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး၏ အမတ္တစ္ဦးဟု ဆုိပါသည္။ သူသည္ ပုပၸါးသူ အရက္သည္ မဘို႔မယ္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါကာ ၾကက္ပဲြ၊ အရက္ပဲြမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနရာက ေသေသာ္ နတ္ျဖစ္သြားသည္ဟု ဆိုျပန္ပါသည္။

ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခုကမူ အင္း၀ေခတ္ အင္း၀ဘုရင္မင္းေခါင္၏သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ဦးမင္းေက်ာ္ျဖစ္ၿပီး မြန္ျမန္မာ အႏွစ္ေလးဆယ္ စစ္ပဲြအတြင္း ဒလ၌က်ဆံုးရာက နတ္ျဖစ္သြားသည္ဟုလည္း ဆိုျပန္ပါသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းေက်ာ္စြာ၊ ဦးမင္းေက်ာ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္ စသည္ စသည္ျဖင့္ လူသိမ်ားေသာ သည္နတ္က အရက္၏ အမွတ္တံဆိပ္္၊ ၾကက္၏ပံုရိပ္လႊာ၊ ျမင္းစီးသူရဲ၏ သေကၤတျဖစ္ေနသည္ကေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္ပါေလသည္။

(ေလး)

ကိုႀကီးေက်ာ္ နတ္နန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္း အိမ္တစ္အိမ္ကေန အမ်ဳိးသမီး သံုး၊ ေလးေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။ တစ္ေယာက္က နန္းထိန္း၊ ေဒၚစိန္သန္းဟု သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ပါသည္။ အသက္ငါးဆယ္၊ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ဟု ခန္႔မွန္းရပါသည္။ ညဳိညဳိဖိုင့္ဖိုင့္။

ကၽြန္ေတာ္က နန္းထိန္းရာထူးကို ဘယ္သူကေပးတာလဲ၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရလာတာလဲဟု ေမးရပါသည္။ အေျဖက ေတာ္ေတာ့ကို ႐ိုးစင္းပါသည္။ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ နန္းထိန္းလုပ္လာၾကရာက ေရွးလူေတြတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ဆံုးေတာ့ ထိုရာထူး သူ႔လက္ထဲသို႔ ေရာက္လာတာပါပဲဟု ဆိုပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၀င္းတမွ်က်ယ္ေသာ တံတိုင္းႀကီး၏အလယ္၌ ကိုႀကီးေက်ာ္နတ္နန္းက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပါသည္။ သြပ္မိုးထားသည့္ တိုက္နန္းႀကီး။ လင္းလင္းက်င္းက်င္းႏွင့္။ နတ္နန္းေဆာင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည့္ ေအာက္ခံအဂၤေတခံုေပၚ၌ သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ရာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရကို လြတ္ေအာင္ စီမံထားပံုရပါသည္။ နတ္နန္းေဆာင္ပတ္လည္တစ္ခုလံုးကို ခါးေလာက္အထိသာ အုတ္စီ၍ အဂၤေတကိုင္ကာ ကာရံထားၿပီး က်န္အပိုင္းကို လႊတ္ထားေသာေၾကာင့္ နတ္နန္းကလင္းပါသည္။ နန္းဦးပလႅင္ေပၚမွာက ကိုႀကီးေက်ာ္ႏွင့္တကြ အျခားနတ္႐ုပ္ သံုးေလး႐ုပ္။ ပလႅင္ေအာက္ေျခ မလွမ္းမကမ္းဆီမွာက နတ္ဆိုင္း၏ေနရာ။ က်န္လြတ္ေနေသာ ေနရာေတြကေတာ့ နတ္ပဲြကာလအတြင္း ကၾက ခုန္ၾက နတ္ထိန္းၾက နတ္ေခ်ာ့ၾကရသည့္ ေနရာေတြ။ နတ္နန္းႀကီးေပၚကေန ေလွကားသံုး၊ ေလး၊ ငါးထစ္ ဆင္းလိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းတမွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ေျမျပင္။ သည္ေျမျပင္ကို ကန္႔သတ္တားဆီးထားသည့္ တံတုိင္းအျပင္ဘက္မွာက ထန္းေတာကူနီရြာက အိမ္ကေလးေတြ။ နတ္နန္းက ႀကီးမားထည္၀ါလြန္းေတာ့ အိမ္ေတြက ေသးသိမ္သေယာင္ ထင္ရပါသည္။ ခ်င္းတြင္းက မလွမ္းမကမ္းမွာ စီးဆင္းလ်က္။

“နတ္ပဲြရက္ကေတာ့ .. အရက္ေရာင္းၾက၊ ၾကက္သားေၾကာ္ေရာင္းၾက.. တစ္ရြာလံုးလိုလိုပါပဲဗ်ာရယ္”

ေဒသခံ၏စကားကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က တေပါင္းလအညာမွာ အလြန္ပူေသာ ရက္ေတြထဲ အစြမ္းကုန္ ေသာက္စားျမဴးထူး ကခုန္ၾကသည့္ ပဲြျဖစ္ရာ ရန္ပဲြေတြ ဘာေတြ မျဖစ္ၾကဘူးလားဟု ေမးမိပါသည္။

“အို... ျဖစ္ပါ့... ဟိုေနရာက စီခနဲ၊ သည္ေနရာက စီခနဲပဲ”

ကိုႀကီးေက်ာ္ပဲြက တကယ့္ကို အပူဆံုးရက္ေတြထဲတြင္ ဆင္ႏႊဲသည့္ပဲြျဖစ္ပါသည္။ တေပါင္းလဆန္း သံုးရက္ဆိုလွ်င္ ခ်ဳိးေရေတာ္သံုးပဲြ စပါၿပီ။ ကိုႀကီးေက်ာ္ အ႐ုပ္ႏွင့္တကြ ရွင္ဘုိ႔မယ္႐ုပ္၊ မဏိစည္သူ႐ုပ္၊ ေ၀ဠဳ၀တီ႐ုပ္တို႔ကိုပါ အသင့္ရွိႏွင့္ၿပီးသား ေ၀ါေပၚတင္ကာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ထဲသုိ႔ဆင္းၿပီး ခ်ဳိးေရေတာ္ပဲြ က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တေပါင္းလဆန္း ေလးရက္က်ေတာ့ နတ္ပံုေတာ္ေရႊခ်တဲ့။ နတ္႐ုပ္မ်ားကို ေရႊခ်သည့္ေန႔။ ငါးရက္ေန႔ကမူ နတ္ဒိုးဆဲြ၊ နတ္ေခ်ာ့၊ ၾကက္ေလာင္း။ ကိုႀကီးေက်ာ္ ၾကက္တိုက္သည့္ နတ္နန္းက ပင္မနန္းမႀကီးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၌ ရွိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခာက္ရက္၊ ခုနစ္ရက္၊ ရွစ္ရက္၊ ကိုးရက္၊ ဆယ္ရက္မ်ားတြင္ကား နယ္ေပါင္းစံုက ေရာက္လာသမွ် နတ္ကေတာ္တို႔ ဧည့္ခံနန္းႀကီးေပၚ၌ နတ္ေခ်ာ့ၾက၊ နတ္ကၾက၊ ၾကက္ေလာင္းၾက၊ ၾကက္တိုက္ၾက။

တေပါင္းလဆန္း ဆယ္ရက္ ပန္းဆက္ပသပဲြႏွင့္ ၾကက္တိုက္ပဲြ။ တေပါင္းလဆန္း ဆယ့္တစ္ရက္ ေတာင္ျပဳန္းမင္းညီေနာင္ႏွင့္ မယ္ေတာ္မယ္၀ဏၰတို႔ကို ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ပဲြ။ တေပါင္းလဆန္း ဆယ့္ႏွစ္ရက္ ကိုႀကီးေက်ာ္၏ေနာင္ေတာ္က ညီေတာ့္ထံသို႔ ႂကြလာသည့္ပဲြ။ တေပါင္းလဆန္း ဆယ့္သံုးရက္ ကိုႀကီးေက်ာ္၏မယ္ေတာ္ ကၽြဲလွည္းစီးကာ သားထံသို႔ ေရာက္လာသည့္ပဲြ။ တေပါင္းလဆန္း ဆယ့္ေလးရက္ ကိုႀကီးေက်ာ္၏မယ္ေတာ္ သားေတာ္၏နန္းသို႔ ေက်ာခိုင္း၍ တက္သည့္ပဲြ။

“မယ္ေတာ္က.. အရက္သမား ၾကက္သမားသားကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ဘူးေလ... အႏို႔ေသာ္လည္း သားဆိုေတာ့ လာရျပန္တာပ”

တေပါင္းလျပည့္ေန႔ မနက္၌မူ သံဃာတို႔ကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပဲြ က်င္းပေပးကာ ေရစက္ခ် အမွ်အတန္းေ၀ၿပီးေနာက္ ဦးမင္းေက်ာ္ပဲြကို အဆံုးသတ္ၾကၿမဲ။ အရက္ေတြ ၾကက္ေတြႏွင့္တကြ ေစ်းသည္ေပါင္းစံုတို႔ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည့္ ထန္းေတာကူနီရြာကေလးသည္လည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်၍ သြားရၿမဲ။

“ကိုႀကီးေက်ာ္ပဲြက .. နတ္ေခ်ာ့ဖို႔ နတ္ကဖို႔ ေစ်းမႀကီးလွပါဘူး။ သံုးေသာင္းခဲြ၊ ေလးေသာင္းပါ”

နတ္ကေတာ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ေတာင္ျပဳန္းပဲြဆိုလွ်င္ ေငြသံုးသိန္းေလာက္ မလွဴဘဲႏွင့္ နတ္၀င္ကလို႔မရ။ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အလုအယက္၀င္ကၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

တေပါင္းေနက ပူပူျခစ္ျခစ္၊ အရက္မ်ဳိးစံုက ျပင္းျပင္းရွရွ၊ ၾကက္သားေၾကာ္က ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြ၊ နတ္ဒိုးသံက ဆူဆူေလာင္ေလာင္၊ ေလပူႀကီးမွာ ဖုန္မႈန္႔ေတြက တေထာင္းေထာင္း၊ လူေတြ ၀တ္စားလာၾကတာက စူးစူးရဲရဲ လက္လက္ေျပာင္ေျပာင္။

“ကိုႀကီးေက်ာ္...
ကိုႀကီးေက်ာ္ ...
တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္..
မူးလည္းမူးတယ္
ျမဴးလည္းျမဴးတယ္
တို႔ကိုႀကီးေက်ာ္...
အရက္သမားမွန္ရင္ေနာ္
ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ခ်စ္ၾကပါတယ္
ၾကက္သမားမွန္ရင္ေနာ္
ကိုႀကီးေက်ာ္ကို ႀကဳိက္ၾကပါတယ္”

ကိုႀကီးေက်ာ္သီခ်င္းက တေပါင္းရက္မ်ားတိုင္လွ်င္ ထန္းေတာကူနီ၀န္းက်င္၌ ၾကားရတတ္ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ အို...တေပါင္းရက္မ်ားမွ မဟုတ္ပါ။ ထန္းေတာကူနီ၀န္းက်င္မွာမွ မဟုတ္ပါ။ သီတင္းကၽြတ္ေတြမွာေရာ၊ တန္ေဆာင္မုန္းေတြမွာေရာ၊ သႀကၤန္ရက္ေတြမွာေရာ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ လူေတြ ခပ္ေစြေစြ ခပ္ေထြေထြနဲ႔။ ကိုႀကီးေက်ာ္သီခ်င္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္း ပခန္းနယ္ထဲက ထန္းေတာကူနီရြာကေလးကို သတိရလိုက္မိပါေသးရဲ႕။ ။
Today Myanmar
Post by ေဝယံေဇာ္။





Credit- ေရစႀကိဳသတင္းမီဒီယာ